گل کز رخ او خجل فرو میماند

عبید زاکانی – رباعی شماره 13 تا یار برفت صبر از من برمید وز هر مژه ام هزار خونابه چکید گویی نتوانم که ببینم بازش

عبید زاکانی – رباعی شماره 49 در درد سرم زین دل سودا پیشه کو را نبود به جز تمنی پیشه پیرانه سرش آرزوی برنایی است

عبید زاکانی – رباعی شماره 46 ای دل بگزین گوشه ای از ملک جهان زین شهر بدان شهر مرو سرگردان همچون مردان موزه بکن خیمه

عبید زاکانی – رباعی شماره 47 از دل نرود شوق جمالت بیرون وز سینه هوای زلف و خالت بیرون این طرفه که با این همه