ز بامی چو بینم که ماهی برآید

طبیب اصفهانی – غزل شماره 81

ز بامی چو بینم که ماهی برآید (1)

به یاد توام از دل آهی برآید

ز دل هر دمم گر نه آهی برآید

کی از کنج چشمش نگاهی برآید

ندارد ملک چون سر داد خواهان

چه از ناله دادخواهی برآید

بسی تیره روزم، بود کز کناری

شبم را فروزنده ماهی برآید

خوشم با جفایش دلی چون شکیبم

که نپسندد از سینه آهی برآید

ز مردم نهان ریز خونم، مبادا

که فردا به قتلم گواهی برآید

بود کز تو ای ابر رحمت ز خاکم

گلی گر نروید گیاهی برآید

رسد آنچه بر ما ز فیض گدایی

که از همت پادشاهی برآید

به تاج شهان گر زند خنده شاید

گلی گر ز طرف کلاهی برآید

بود گر امید وصالی چه پروا

به هجران اگر سال و ماهی برآید

ز بس ناتوانی، طبیب جفاکش

ز دل ناله اش گاهگاهی برآید

واژگان دشوار : 1-در برخی منابع، این مصراع، چنین آمده است : هر آن بام بینم که ماهی برآید