می رود از خویش دل چون دیده حیران می شود
طبیب اصفهانی – غزل شماره 83 می رود از خویش دل چون دیده حیران می شود ای خوش آن عاشق که محو روی جانان می
Menu
طبیب اصفهانی – غزل شماره 66
گریه نتوانست غم را از دل بیتاب برد
کی تواند کوه را از جای خود سیلاب برد
از غمت ای گوهر نایاب در بحر وجود
سر فرو هر کس به جیب خویش چون گرداب برد
باده ی عشرت نمی نوشد ز جام آفتاب
هر که از پیمانه ی دل لذت خوناب برد
می توان برد از ریاضت در حریم وصل راه
رشته در آغوش گوهر ره ز پیچ و تاب برد
بی تو در گلشن فغانم بس که با غم آشناست
شبنم بیدار را در بستر گل خواب برد
دشمنان را دل مگر سوزد به حال من طبیب
روزگار آخر مرا از خاطر احباب برد
امین پیرانی - حامد پیری
طبیب اصفهانی – غزل شماره 83 می رود از خویش دل چون دیده حیران می شود ای خوش آن عاشق که محو روی جانان می
طبیب اصفهانی – غزل شماره 9 به همواری تهی کن از غم لیلی وشان دل را ازین وادی بکش ای ساربان آهسته محمل را مکن
طبیب اصفهانی – غزل شماره 17 از غم لیلی به وادی گر چه مجنون می‌گریست گر رموز عشق دانی لیل افزون می‌گریست رفته در محفل
طبیب اصفهانی – غزل شماره 78 در آن گلشن که گلچین در به روی باغبان بندد نمی دانم به امید چه بلبل آشیان بندد خدنگش