منزل بسی دور و به پا ما را شکسته خارها
طبیب اصفهانی – غزل شماره 1 منزل بسی دور و به پا ما را شکسته خارها واماندگان را مهلتی ای کاروان سالارها آگاه ز رنج
Menu
طبیب اصفهانی – غزل شماره 11
مسکینی و غریبی از حد گذشت ما را
بر ما اگر ببخشی وقت است وقت یارا
چون ریختی به خواری خون مرا به زاری
برتر بتم گذاری کافیست خون بها را
شه خفته و به درگاه خلقی ز دادخواهان
غفلت ز دادخواهی خود چیست پادشا را
چون رحمت تو گردد افزون ز عذرخواهی
هر چند بیگناهم عذر آورم خطا را
محمل نشین ناقه، ای ساربان بگو کیست
کز ناله میچکد خون در کاروان درا را
از درد خود گشایم کی لب بر مسیحا
هم درد تو فرستی هم تو دهی دوا را
هر چند ما خموشیم ای چرخ بی مروت
حدی بود ستم را اندازه ای جفا را
بیگانه زآشنایان گر گشته ام عجب نیست
بسیار آزمودم یاران آشنا را
ما و طبیب تا چند مخمور در خرابات
اعطوالنا حیو یا ایهاالسّکارا
امین پیرانی - حامد پیری
طبیب اصفهانی – غزل شماره 1 منزل بسی دور و به پا ما را شکسته خارها واماندگان را مهلتی ای کاروان سالارها آگاه ز رنج
طبیب اصفهانی – غزل شماره 10 چو نیست دسترسم آنکه بوسم آن پا را به هر کجا که نهی پای بوسم آنجا را تن هزار
طبیب اصفهانی – غزل شماره 30 هر دم به گوشه ای ز خیالت وطن گرفت عشق تو اختیار دل از دست من گرفت گفتم ز
طبیب اصفهانی – غزل شماره 19 گر چه ما را دسترس بر دامن آن ماه نیست شکرلله از گریبان دست ما کوتاه نیست بیقرار عشق