صائب تبریزی- غزل شماره 4022

چه شد که دامن یار از کفم رها گردید؟

که بوی گل نتواند ز گل جدا گردید

ز بیخودی چو عنان گسسته رفت از دست

به بوی زلف تو هر کس که آشنا گردید

منم که نیست ز آرامگاه خود خبرم

وگرنه قطره به دریا ز ابر وا گردید

نسیم عهد که یارب گذشت ازین گلشن؟

که سربسر گل این باغ بیوفا گردید

مرا به گوشۀ چشم عنایتی دریاب

که استخوان من از سنگ توتیا گردید

ز ریزش دل من اندکی خبر دارد

کسی که دامن گل از کفش رها گردید

چو ماه عید به انگشت می نمایندم

ز بار درد اگر قامتم دوتا گردید

ازان زمان که مرا عشق زیر بار کشید

قد خمیدۀ من قبلۀ دعا گردید

هزار خانۀ آغوش را به خاک نشاند

ترا به خانۀ زین هر که رهنما گردید

چسان ز میکده مخمور بگذرم صائب

نمی توان ز لب بحر تشنه واگردید