فروغ ماه محال است پایدار بود

صائب تبریزی- غزل شماره 3959

فروغ ماه محال است پایدار بود

دو هفته است لباسی که مستعار بود

مباش در پی زینت که طرۀ زرتار

به فرق مرده دلان شمع بر مزار بود

فریب راستی از کجروان مخور زنهار

که بدگهر چو شود راست، تیر مار بود

ز اختیار مزن دم چو نیستی آزاد

کدام بنده شنیدی به اختیار بود؟

زبان آتش سوزنده را کند کوتاه

جبین هر که ز خجلت ستاره بار بود

به قدر حوصله از راز می کنند آگاه

که بحر جای گهرهای شاهوار بود

اگر ز عشق دلت شد دو نیم خندان باش

که دل دونیم چو گردید ذوالفقار بود

فنا به سلطنت اهل حق نیابد راه

ز دار رایت منصور پایدار بود

چنان که جنبش نبض قلم ز گفتارست

حیات من به سخنهای آبدار بود

به منزل از همه کس پیشتر رسد صائب

سبکروی که درین راه بردبار بود