صائب تبریزی- غزل شماره 3897

موحدان که به لیل و نهار ساخته اند

به یاد زلف و رخ آن نگار ساخته اند

به اشک، دل خوش ازان روی لاله رنگ کنند

به این گلاب ازان گلعذار ساخته اند

ز لاله زارِ تجلی ستاره سوختگان

چو لاله با جگر داغدار ساخته اند

گشاده اند جگرتشنگان دهان طمع

ز بس عقیق ترا آبدار ساخته اند

به وصل زلف و رخ او رسیدن آسان نیست

کلید گنج ز دندان مار ساخته اند

به هیچ حیله به آغوش در نمی آیی

مگر ترا ز نسیم بهار ساخته اند

به رنگ شبنم گل بر زمین نمی مانند

کسان که آینه را بی غبار ساخته اند

توانگرند گروهی که خانۀ خود را

ز عکس چهرۀ خود زرنگار ساخته اند

کمند همت ما نیست نارسا چون موج

محیط عشق ترا بی کنار ساخته اند

چراغ زنده دلی را، که چشم بد مرساد

نصیب صائب شب زنده دار ساخته اند