مَی شود آبِ روان چون به رگ تاک رود

صائب تبریزی- غزل شماره 3574

مَی شود آبِ روان چون به رگ تاک رود

صرفۀ آب در آن است که در خاک رود

همه شب گرد دل سوختگان می گردی

کس ندیدم که در آتش چو تو بیباک رود

گرد گشتیم و بلندست همان پایۀ ما

خاکساری علمی نیست که در خاک رود

خشک شد چشمۀ شمشیر ز سرگرمی من

تا ازین شعلۀ آتش چه به فتراک رود

چشمۀ عشق به دریای کرم پیوسته است

نظر عشق به هرکس که فتد پاک رود

حال مرغان گرفتار چه خواهد بودن؟

در مقامی که قفس با دل صد چاک رود

حیف و صد حیف که در عالم امکان صائب

گوشه ای نیست که کس با دل غمناک رود

 

نویسندگان :
نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

نوشته های مرتبط
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها