صائب تبریزی- غزل شماره 2975

حدیث تلخ را جاهل شراب ناب می گیرد

نمک در دیدۀ بیدرد رنگ خواب می گیرد

یکی صد شد فروغ حسن گل از صحبت شبنم

چراغ نیک بختان روشنی از آب می گیرد

اگر سرگشتگان را بحر نزد خویش نگذارد

به گرد خویش گشتن را که از گرداب می گیرد؟

نیم در حالت مستی ز غم ایمن که می دانم

مرا در رهگذار سیل دایم خواب می گیرد

همیشه وقت فیض از عرض مطلب می شوم غافل

سگ نفس مرا در صبح دایم خواب می گیرد

از ان از سایۀ خود می گریزم هر طرف صائب

که صید وحشی من سایه را قصاب می گیرد