لب پیاله گزیدی سر از خمار مپیچ

صائب تبریزی- غزل شماره 2275

لب پیاله گزیدی سر از خمار مپیچ

گلی ز شاخ شکستی قدم ز خار مپیچ

حریف خندۀ دریاکشان نخواهی شد

چو موجهای شلاین به هر کنار مپیچ

چه گوهری ز کفش رفته است می داند

به چوب تاک مگویید همچو مار مپیچ

مگوی راز نهان را به دل که رسوایی است

میانۀ گل کاغذ زرِ شرار مپیچ

اگر جراحت خود مشکسود می خواهی

سر از اطاعت آن زلف مشکبار مپیچ

سیاه کاسه چه داند که زرفشانی چیست

ز شوق داغ به دامان لاله زار مپیچ

حدیث زلف به پایان نمی رسد صائب

سخن دراز مکن، بر حدیث مار مپیچ