ایّام بهاران سبک از دیدۀ ما رفت

صائب تبریزی- غزل شماره 2197

ایّام بهاران سبک از دیدۀ ما رفت

از دست بهم سودنی این رنگ حنا رفت

شد موسم گل طی به شکرخندۀ برقی

برگ طرب باغ به تاراج صبا رفت

شیرازۀ مجموعۀ گلزار فرو ریخت

سنبل چو سر زلف پریشان به هوا رفت

نرگس ز نظر دور به یک چشم زدن شد

هرچند که از راه بصیرت به عصا رفت

آمد به چمن غنچۀ گل با کف پر زر

چون برگ خزان دیده تهیدست و گدا رفت

از همرهیش در جگر لاله نفس سوخت

از بس که به تعجیل گل لعل قبا رفت

در یک نفس از کیسۀ گلزار شکوفه

چون سیم و زر از پنجۀ ارباب سخا رفت

پیچید سراپردۀ خود ابر بهاران

از فرق چمن سایۀ اقبال هما رفت

شد رفتن گل باعث خاموشی بلبل

از باغ به یکبار برون برگ و نوا رفت

از حیرت نظّارۀ آن سرو گل اندام

از خاطر اشجار چمن نشو و نما رفت

صائب ز نظربازی بی پردۀ شبنم

از چهرۀ گلهای چمن رنگ حیا رفت