ای درخور اوج!آواز تو در کوه سحر و گیاهی به نماز

سهراب سپهری – مجموعه شرق اندوه

شماره 24

و چه تنها

ای درخور اوج ! آواز تو در کوه سحر و گیاهی به نماز

غم ها را گل کردم، پل زدم از خود تا صخره ی دوست

من هستم و سفالینه ی تاریکی و تراویدن راز ازلی

سر بر سنگ و هوایی که خنک و چناری که به فکر و روانی که پر از ریزش دوست

خوابم چه سبک، ابر نیایش چه بلند و چه زیبا بوته ی زیست و چه تنها من

تنها من  و سر انگشتم در چشمه ی یاد  و و کبوترها لب آب

هم خنده ی موج، هم تن زنبوری بر سبزه ی مرگ و شکوهی در پنجه ی باد

من از تو پرم ای روزنه ی باغ هم آهنگی کاج و من و ترس !

هنگام من است، ای در به فراز، ای جاده به نیلوفر خاموش پیام !