خواجوی کرمانی – غزل شماره 837
أرّوض الخُلدام مغنی الغوانی
أضوء الخَدِ أم برقٌ یمانی
رخت از آفتاب عالمافروز
دُرفشان در نقاب آسمانی
خدود الغید تحت الصُدغ ضاهت
حَدایق طرّزت بالضمیران
چو آن هندو ندیدم هیچ کافر
سزاوار بهشت جاودانی
نَشُقّ الجَیبَ مِن نشر الخرامی
نحط الرجل فی ربع الغوانی
چه باشد گر دمی در منزل دوست
برآساید غریبی کاروانی
أری فی وجنتیها کُلّ یومٍ
جنانی طارّ فی روض الجنان
نباشد شکّری را این حلاوت
نباشد صورتی را این معانی
یغرّد فی المغار ید المُغنّی
سلام اللهِ ما تلی المثانی
ز خواجو بگذران جامی که مست است
ز چشم ساقی و لحن اغانی
