خواجوی کرمانی – غزل شماره 77

رخسار تو شمع کاینات است

وز قند تو شور در نبات است

ریحان خط سیاه شیرین

پیرامن شکّرت نبات است

خضرست مگر که سرنوشتش

بر گوشه ی چشمه ی حیات است

بر عرصه ی حسن شاه گردون

پیش دو رخ تو شاه مات است

یک قطره ز اشک ما محیط است

یک چشمه ز چشم ما فرات است

عنوان سواد خطّ سبزت

بر نامه ی نامه ی نجات است

وجهی ز برات دلربایی

یا نسخه ای از شب برات است

آخر به زکات حسن ما را

دریاب که موسم زکات است

خواجو ز تو کی ثبات جوید

زآن روی که عمر بی ثبات است