ما جرعه چشانیم ولی خضر وشانیم

خواجوی کرمانی – غزل شماره 686

ما جرعه چشانیم ولی خضر وشانیم

ما راه نشینیم ولی شاه نشانیم

ما صید حریم حرم کعبه ی قدسیم

ما راهبر بادیه ی عالم جانیم

ما بلبل خوش نغمه ی باغ ملکوتیم

ما سرو خرامنده ی بستان روانیم

فرّاش عبادتکده ی راهب دیریم

سقّای سر کوی خرابات مغانیم

گه ره به مقیمان سماوات نماییم

گاه از سر مستی ره کاشانه ندانیم

از نام چه پرسید که بی نام و نشانیم

وز کام چه گویید که بی کام و زبانیم

هر شخص که دانید که اوییم نه اوییم

هر چیز که گویید که آنیم نه آنیم

آن مرغ که بر کنگره ی عرض نشیند

ماییم که طاووس گلستان جنانیم

هر چند که تاج سر سلطان سپهریم

خاک کف نعلین گدایان جهانیم

داوود صفت کوه به صد نغمه بنالد

هر گه که زبور غم سودای تو خوانیم

خواجو چو کند شرح غم عشق تو املا

از چشم گهربار قلم خون بچکانیم