خواجوی کرمانی – غزل شماره 579
باز برافراختیم رایت سلطان عشق
بار دگر تاختیم بر سر میدان عشق
ملک جهان کرده ایم وقف سر کوی یار
گوی دل افکنده ایم در خم چوگان عشق
از سر مستی کشیم گرده ی رهبان دیر
بر در هستی زنیم نوبت سلطان عشق
جان چه بُود تا کنیم در ره عشقش نثار
پای ملخ چون بریم نزد سلیمان عشق
عقل درین دیر کیست مست شراب الست
روح در این باغ چیست بلبل بستان عشق
جان که بُود تشنه ای بر لب آب حیات
دل چه بُود حلقه ئی بر در زندان عشق
سر نکشد از کمند بسته ی زنجیر مهر
باز نگردد به تیر خسته ی پیکان عشق
سیر نگردد به بحر تشنه ی دریای وصل
روی نتابد ز سیل غرقه ی طوفان عشق
چون به قیامت برم حسرت رخسار دوست
بردمد از خاک من لاله ی نعمان عشق
صدره اگر دست مرگ چاک زند دامنم
بار دگر برزنم سر ز گریبان عشق
کی به نهایت رسد راهروان را سلوک
زانک ندارد کنار راه بیابان عشق
مرغ سحرخوان دل نعره برآرد ز شوق
چون به مشامش رسد بوی گلستان عشق
گر چو قلم تیغ تیز بر سر خواجو نهند
سر نتواند کشید از خط فرمان عشق
