مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش

خواجوی کرمانی – غزل شماره 567

مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش

مکنید یاد شکّر بر لعل همچو قندش

به دو چشم شوخ جادو بربود خوابم از چشم

مرساد چشم زخمی بدو چشم چشم بندش

نکنم خلاف رایش به جفا و جور دشمن

که محبّ دوست بیمی نبُود ز هر گزندش

چو به دامنش غباری ز جهان نمی پسندم

چه پسندد از حسودم سخنان ناپسندش

به کمندش احتیاجی نبُود به صید وحشی

که گرش به تیغ راند نکشد سر از کمندش

نه منم اسیر تنها به کمند یار زیبا

که به شهر او درآمد که نگشت شهربندش

مکنید عیب خواجو که اسیر و پای بندست

که اگر نمی کشندش به عتاب می کشندش