هر دل غمزده کان غمزه بود غمّازش

خواجوی کرمانی – غزل شماره 541

هر دل غمزده کان غمزه بود غمّازش

هیچ شک نیست که پوشیده نماند رازش

شیرگیران جهان را به نظر صید کنند

آن دو آهوی پلنگ افکن روبه بازش

هر زمان بر من دلخسته کمین بگشاند

آن دو هندوی رسن باز کمند اندازش

از برم بگذرد و خاک رهم پندارد

پشّه بازیچه شمارد به حقارت بازش

به نظر کم نشود آتش مستسقی وصل

تشنه اندیشه ی دریا ننشاند آزش

مطرب پرده سرا گو هم ازین پرده بساز

ور نه گر دم بزنم سوخته بینی سازش

بی توام دل به تماشای گلستان نرود

مرغ پر سوخته ممکن نبود پروازش

بلبل دلشده تا گل نزند خیمه به باغ

برنیاید چو برآید دم صبح آوازش

دل خواجو که اسیرست نگاهش میدار

زانک مرغی که شد از دام که آرد بازش