زهی تاری زلفت مشک تاتار

خواجوی کرمانی – غزل شماره 487

زهی تاری زلفت مشک تاتار

گل روی تو برده آب گلنار

از آن پوشم رخ از زلفت که گویند

نمی باید نمودن زر به طرّار

بود بی لعل همچون ناردانت

دلم پر نار و اشکم دانه ی نار

اگر ناوک نمی اندازد از چیست

کمان پیوسته بر بالین بیمار

چو عین فتنه شد چشم تو چون است

که دائم خفته است و فتنه بیدار

دو چشم سیل بار و روی زردم

شد این رود آور و آن زعفران زار

مرا بت قبله است و دیر مسجد

مرا می زمزم است و کعبه خمّار

دل پر درد را درد است درمان

تن بیمار را رنج است تیمار

چو انفاس عبیر افشان خواجو

ندارد نافه ای در طبله عطّار