خواجوی کرمانی – غزل شماره 297

تا درد نیابند دوا را نشناسند

تا رنج نبینند شفا را نشناسند

آنها که چو ما ماهی این بحر نگردند

شک نیست که ماهیّت ما را نشناسند

با عشق و هوا برگ و نوا راست نیاید

خاموش که عشّاق نوا را نشناسند

منصور بقا از گذر دار فنا یافت

ناگشته فنا دار بقا را نشناسند

تا معتکفان حرم کعبه ی وحدت

خود را نشناسند خدا را نشناسند

یاران وفادار جفا را نپسندند

خوبان جفا کار وفا را نشناسند

آنها که ندارند نم چشم و غم دل

خاصیت این آب و هوا را نشناسند

با عشق تو زیبایی خوبان ننماید

با پرتو خورشید سها را نشناسند

خواجو چه عجب باشد ارش کس نشناسد

شاهان جهاندار گدا را نشناسند