آن ماه مهر پیکر نامهربان ما

خواجوی کرمانی – غزل شماره 29

آن ماه مهر پیکر نامهربان ما

گفت ای به نطق طوطی شکّرستان ما

وقت سحر شدی به تماشای گل به باغ

شرمت نیامد از رخ چون گلستان ما

در باغ سرو را ز حیا پای در گل است

از اعتدال قدّ چو سرو روان ما

برگ بنفشه کز چمن آید نسیم او

تابیست از دو سنبل عنبر فشان ما

آب حیات کز ظلماتش نشان دهند

آبیست پیش کوثر آتش نشان ما

ماییم فتنه ای که در آخر زمان بود

ورنی کدام فتنه بود در زمان ما

بنمود چشم مست و به رمزم عتاب کرد

کآخر چنین بود غمت از ناتوان ما

در باغ وصل اگر نبود چون تو بلبلی

کم گیر پشه ای ز همای آشیان ما

می کرد در کرشمه به ابرو اشارتی

یعنی گمان مبر که کشد کس کمان ما

کس با میان ما نکند دست در کمر

الا کمر که حلقه شود بر میان ما

خواجو اگر چه در سر سودای ما رود

تا باشدش سری سر او واستان ما