خواجوی کرمانی – غزل شماره 234
حیاتبخش بُود باده خاصه وقت صبوح
که راح را بُود آن دم خواص جوهر روح
فکنده مرغ صراحی خروش در مجلس
چو بلبلان سحر در چمن به وقت صبوح
مباش بی لب یاقوت و جام یاقوتی
که نیست بی می و معشوق در زمانه فتوح
مرا چو توبه گنه بود توبه کردم از آن
که گر نکرد گناه از چه توبه کرد نصوح
نوشتهاند بر اوراق کارنامه ی عشق
که رند را نبُود در صلاح و توبه صلوح
مرا که از درت امید فتح بابی نیست
در دو لختی چشم است بر رهت مفتوح
خیال نرگس مستت چو در دلم گذرد
شود ز خنجر خونریز او دلم مجروح
فشاند بر جگر ریش من غم تو نمک
نبشت دفتر حسن تو را خط تو شروح
گر آب دیده ز سر برگذشت خواجو را
گمان مبر که به طوفان هلاک گردد نوح
