خواجوی کرمانی – رباعی شماره 115
یاری که دلم ز غم بفرسود برفت
بس دیر به دست آمد و بس زود برفت
زان پیش که دود از آتشش برخیزد
آتش به دلم درزد و چون دود برفت
یاری که دلم ز غم بفرسود برفت
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط