خواجوی کرمانی – رباعی شماره 113
هنگام صبوح خوش بود عاشق و مست
دل داده ز دست و زلف دلدار به دست
ور هست یقین که نیست با عمر وفا
خوش باش که بگذرد به هر حال که هست
هنگام صبوح خوش بود عاشق و مست
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط