در این بخش ابیات بحر رمل رودکی – شامل دو منظومه کلیله و دمنه و سندبادنامه – نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره 1 : هرکه نامخت ازگذشت روزگار
شعر شماره 2 : از خراسان به روز طاوس وش
شعر شماره 3 : هم چنان سرمه که دخت خوب روی
شعر شماره 4 : شب زمستان بود، کپی سرد یافت
شعر شماره 5 : آن گرنج و آن شکر برداشت پاک
شعر شماره 6 : دمنه را گفتا که تا: این بانگ چیست؟
شعر شماره 7 : گفت: هنگامی یکی شهزاده بود
شعر شماره 8 : کشتیی بر آب و کشتیبانش باد
شعر شماره 9 : بانگ زله کرد خواهد کر گوش
شعر شماره 10 : وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی
شعر شماره 11 : هم چنان کبتی، که دارد انگبین
شعر شماره 12 : هیچ شادی نیست اندر این جهان
شعر شماره 13 : تا جهان بود از سر مردم فراز
شعر شماره 14 : گفت با خرگوش خانه خان من
شعر شماره 15 : آن که را دانم که: اویم دشمنست
شعر شماره 16 : کار چون بسته شود بگشایدا
شعر شماره 17 : بار کژ مردم به کنگرش اندرا
شعر شماره 18 : آفریده مردمان مر رنج را
شعر شماره 19 : اندر آمد مرد با زن چرب چرب
شعر شماره 20 : شاه دیگر روز باغ آراست خوب
شعر شماره 21 : خود ترا جوید همه خوبی و زیب
شعر شماره 22 : پس تبیری دید نزدیک درخت
شعر شماره 23 : باکروز و خرمی آهو به دشت
شعر شماره 24 : خایگان تو چو کابیله شدست
شعر شماره 25 : چون درآمد آن کدیور، مرد زفت
شعر شماره 26 : آمد این شبدیز با مرد خراج
شعر شماره 27 : دست و کف و پای پیران پر کلخج
شعر شماره 28 : گر خوری از خوردن افزایدت رنج
شعر شماره 29 : گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ
شعر شماره 30 : آهو از دام اندرون آواز داد
شعر شماره 31 : پادشا سیمرغ دریا را ببرد
شعر شماره 32 : اندر آن شهری که موش آهن خورد
شعر شماره 33 : از فراوانی، که خشکا مار کرد
شعر شماره 34 : آنگهی گنجور مشک آمار کرد
شعر شماره 35 : چونکه مالیده بدو گستاخ شد
شعر شماره 36 : چون که نالنده بدو گستاخ شد
شعر شماره 37 : کرد روبه یوزواری یک ز غند
شعر شماره 38 : مرد دینی رفت و آوردش کنند
شعر شماره 39 : گنبدی نهمار بر برده، بلند
شعر شماره 40 : روز جستن تازیانی چون نوند
شعر شماره 41 : روز جستن تازیانی چون نوند
شعر شماره 42 : گر بزان شهر با من تاختند
شعر شماره 43 : نان آن مدخل ز بس زشتم نمود
شعر شماره 44 : گفت دینی را که: این دینار بود
شعر شماره 45 : زن چو این بشنیده شد خاموش بود
شعر شماره 46 : سرخی خفچه نگر از سرخ بید
شعر شماره 47 : چون کشف انبوه غوغایی بدید
شعر شماره 48 : سر فرو بردم میان آبخور
شعر شماره 49 : خور به شادی روزگار نوبهار
شعر شماره 50 : داشتی آن تاجر دولت شعار
شعر شماره 51 : مرد مزدور اندر آغازید کار
شعر شماره 52 : آشکوخد بر زمین هموارتر
شعر شماره 53 : از تو دارم هر چه در خانه خنور
شعر شماره 54 : گرسنه روباه شد تا آن تبیر
شعر شماره 55 : آتشی بنشاند از تن تفت و تیز
شعر شماره 56 : وز چکاوک نوف بینی رستخیز
شعر شماره 57 : چون گل سرخ از میان پیلگوش
شعر شماره 58 : شیر خشم آورد و جست از جای خویش
شعر شماره 59 : ابله و فرزانه را فرجام خاک
شعر شماره 60 : موی سر جغبوت و جامه ریمناک
شعر شماره 61 : زد کلوخی بر هباک آن فزاک
شعر شماره 62 : از دهان تو همی آید غشاک
شعر شماره 63 : خشم آمدش و همان گه گفت: ویک
شعر شماره 64 : ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک
شعر شماره 65 : دم سگ بینی ابا بتفوز سگ
شعر شماره 66 : چون فراز آید بدو آغاز مرگ
شعر شماره 67 : ایستاده دیدم آن جا دزد و غول
شعر شماره 68 : چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم
شعر شماره 69 : تا به خانه برد زن را با دلام
شعر شماره 70 : نزد آن شاه زمین کردش پیام
شعر شماره 71 : بس که برگفته پشیمان بوده‌ام
شعر شماره 72 : کرد باید مر مرا و او را رون
شعر شماره 73 : پس شتابان آمد اینک پیرزن
شعر شماره 74 : زش ازو پاسخ دهم اندر نهان
شعر شماره 75 : چون بگردد پای او از پایدان
شعر شماره 76 : مار و غنده کربشه با کژدمان
شعر شماره 77 : تاک رز بینی شده دینارگون
شعر شماره 78 : از همالان وز برادر من فزون
شعر شماره 79 : گر درم داری، گزند آرد بدین
شعر شماره 80 : مرد را نهمار خشم آمد ازین
شعر شماره 81 : ار همه خوبی و نیکی دارد او
شعر شماره 82 : تنگ شد عالم برو از بهر گاو
شعر شماره 83 : گفت: فردا بینی‌ام در پیش تو
شعر شماره 84 : کاش آن گوید که باشد بیش نه
شعر شماره 85 : هیچ گنجی نیست از فرهنگ به
شعر شماره 86 : روی هر یک چون دو هفته گرد ماه
شعر شماره 87 : اخترانند آسمانشان جایگاه
شعر شماره 88 : سوس پرورده به می بگداخته
شعر شماره 89 : پر بکنده، چنگ و چنگل ریخته
شعر شماره 90 : نزد تو آماده بدو آراسته
شعر شماره 91 : سنجد چیلان بدو نیمه شده
شعر شماره 92 : هست از مغز سرت، ای منگله
شعر شماره 93 : بهترین یاران و نزدیکان همه
شعر شماره 94 : پس بیو بارید ایشان را همه
شعر شماره 95 : جای کرد از بهر بودن کازه‌ای
شعر شماره 96 : گفت: ای من، مرد خام کل درای
شعر شماره 97 : بینی و گنده دهان داری و نای
شعر شماره 98 : پیسی و ناسور کون و گربه پای
شعر شماره 99 : آبکندی دور و بس تاریک جای
شعر شماره 100 : زشت و نافرهخته و نابخردی
شعر شماره 101 : من سخن گویم، تو کانایی کنی
شعر شماره 102 : دستگاه او نداند کز چه روی؟
شعر شماره 103 : شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی
شعر شماره 104 : چون یکی جبغبوت پستان بند اوی
شعر شماره 105 : خم و خنبه پر ز انده، دل تهی
پایان اشعار این بخش
