بیدل دهلوی- غزل شماره 1243
دل اگر محو مدّعا گردد
درد در کام ما دوا گردد
طعمهٔ درد اگر رسد دریا
هر مگس همسر هما گردد
محو اسرارِ طرّهٔ او را
رگِ گل دامِ مدّعا گردد
گرسگالد وداعِ سلکِ هوس
گره دل گهرْ ادا گردد
گسلد گر هوس سلاسلِ وهم
کوه و صحرا همه هوا گردد
محو گردد سوادِ مصرعِ سرو
مدّ آهم اگر رسا گردد
ما و احرامِ آهِ دردآلود
هم هواگرد را عصا گردد
دل آسوده کو؟ مگر وسواس
گره آرد که دام ما گردد
در طلوعِ کمالِ بیدل ما
ماه در هالهٔ سها گردد