رهی معیری – مثنوی و منظومه
شماره 9
عشق ایران
پی دانش و علم کوشش کنیم
جهان روشن از نور دانش کنیم
نکو سیرت و مهربانیم ما
هواخواه درماندگانیم ما
به بیچاره مردم نکویی کنیم
ستمدیده را چاره جویی کنیم
به پاکی ز گل ها رباییم گوی
که پاکیزه روییم و پاکیزه خوی
به آموزگاران خود بنده ایم
که آموزگاران آینده ایم
ز دانش، چراغی ست ما را به دست
فضیلت شناسیم و دانش پرست
به نیکی که پیرایه ی گنج ماست
غم و رنج مردم، غم و رنج ماست
چو خورشید و مه، تابناکیم ما
که فرزند این آب و خاکیم ما
وطن خواه و ایران پرستنده ایم
که با عشق ایران زمین زنده ایم
یک پاسخ
خیلی عالی اشعارش جالب است
خیلی دلرباست واقعا