رهی معیری – مثنوی و منظومه
شماره 12
ساز محجوبی (1)
آنکه شد جانم نواپرداز او
می سرایم قصه ای از ساز او
باده نوش روز و شب محجوب ما
یار محبوب و سراپا خوب ما
سرخوش از لاله گون می صبح وشام
لاله وش، ساغر به کف دارد مدام
عهد الفت با می از جان بسته است
با لب پیمانه، پیمان بسته است
گه به مستی سر کند آواز عشق
گه ز سوز دل نوازد ساز عشق
ساز او در پرده گوید رازها
می دمد در گوش جان آوازها
بانگی از آوای بلبل گرم تر
وز نوای جویباران نرم تر
نغمه ی مرغ چمن جان پرور است
لیک در این ساز، سوز دیگر است
ناله اش سوز دل خونین بود
ناله ی خونین دلان چونین بود
آنچه آتش با نیستان می کند
ناله ی او با دلم آن می کند
خسته دل داند بهای ناله را
شمع داند قدر داغ لاله را
هر دلی از سوز ما آگاه نیست
غیر را در خلوت ما راه نیست
هر کسی را آگهی زین سوز نیست
کور واقف از فروغ روز نیست
من شناسم قیمت رخسار زرد
قدر اهل درد، داند اهل درد
من شناسم آه آتشناک را
بانگ مستان گریبان چاک را
شرح این معنی ز من باید شنید
راز عشق از کوهکن باید شنید
حال بلبل از دل پروانه پرس
قصه ی دیوانه از دیوانه پرس
دیگران دلبسته ی جان و سرند
مردم عاشق گروهی دیگرند
چیستم من؟آتشی افروخته
لاله ای از داغ حسرت سوخته
شمع را در سینه سوز من مباد
در محبت کس به روز من مباد
دل نه، درد بی دوایی ساختند
بهر جان من بلایی ساختند
خسته از پیکان محرومی پرم
مانده بر زانوی خاموشی سرم
عمر کوتاهم چو گل بر باد رفت
نغمه ی شادی مرا از یاد رفت
گرچه غم در سینه ی خاکم برد
ساز محجوبی بر افلاکم برد
تا برانگیزم دل ناشاد را
باز گیرم دامن استاد را
کس چو او در عشق هستی سوز نیست
مرتضی از مردم امروز نیست
گر زنی آتش در او پروانه وار
در وفا چون شمع باشد پایدار
جان من با جان او پیوسته است
زان که چون من، جانش از غم خسته است
اشک ما خون دل حسرت کش است
آه ما جان سوزتر از آتش است
کار ما جز ناله های زار نیست
دردمندان را به جز این کار نیست
ما دو تن در عاشقی پاینده ایم
هم چو شمع از آتش دل زنده ایم
هست مجنون جرعه نوش جام ما
تازه شد دوران عشق از نام ما
واژگان دشوار:1-این شعر را رهی معیری برای دوست هنرمند خود استاد ” مرتضی محجوبی ” از بزرگان هنر آهنگسازی ایران سروده است .