ورود-ثبت نام

قطعات و قصاید کوتاه سنایی

در این بخش قطعات و قصاید کوتاه سنایی نوشته شده است

فهرست اشعار به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

 

 

شعر شماره ۱ : ذات رومی محرم آمد پاک دل کرباس را

شعر شماره ۲ : خیز ای دل زین برافگن مرکب تحویل را

شعر شماره ۳ : نبودی دین اگر اقبال مرد مصطفایی را

شعر شماره ۴ : ای که اطفال به گهواره درون از ستمت

شعر شماره ۵ : روزگار ای بزرگ چاکر توست

شعر شماره ۶ : تلخ کرد از حدیث خویش طبیب

شعر شماره ۷ : چند گویی که بیا تا بر وزانت برم

شعر شماره ۸ : ای برآراسته از لطف و سخا معدن خویش

شعر شماره ۹ : گفتی به پیش خواجه که این غزنوی غرست

شعر شماره ۱۰ : تا نهان گشت آفتاب خواجگان در زیر خاک

شعر شماره ۱۱ : مال هست از درون دل چون مار

شعر شماره ۱۲ : ای که چون اندر بنان آری قصب هنگام نظم

شعر شماره ۱۳ : ای که هفت اقلیم و چار ارکان عالم را به علم

شعر شماره ۱۴ : گر تیر فلک داد کلاهی به معزی

شعر شماره ۱۵ : گنده پیریست تیره روی جهان

شعر شماره ۱۶ : قدر مردم سفر پدید آرد

شعر شماره ۱۷ : عرش مقاما زر کن کعبه ی جاهت

شعر شماره ۱۸ : آن تو کوری نه جهان تاریک ست

شعر شماره ۱۹ : پیش ازین گفتم سه بوسش را همی

شعر شماره ۲۰ : دیگ خواجه ز گوشت دوشیزه ست

شعر شماره ۲۱ : خواجه منصور بپژمرد ز مرگ

شعر شماره ۲۲ : ای جود تو ز لذت بخشش سوال جوی

شعر شماره ۲۳ : به مادرم گفتم ای بد مهر مادر

شعر شماره ۲۴ : هر جا که روضه ایست وردیست

شعر شماره ۲۵ : به همه وقت دلیری نکنند

شعر شماره ۲۶ : ضربت گردون دون آزادگان را خسته کرد

شعر شماره ۲۷ : جان من خیز و جام باده بیار

شعر شماره ۲۸ : برخیز و برافروز هلا قبله ی زردشت

شعر شماره ۲۹ : پسر هند اگر چه خال منست

شعر شماره ۳۰ : ای ماه صیام ار چه مرا خود خطری نیست

شعر شماره ۳۱ : زین پسم با دیو مردم پیکر و پیکار نیست

شعر شماره ۳۲ : ای سنایی خواجگی با عشق جانان شرط نیست

شعر شماره ۳۳ : هر که در خطه ی مسلمانیست

شعر شماره ۳۴ : آمد آن حور و دست من بست

شعر شماره ۳۵ : آمد آن رگ زن مسیح پرست

شعر شماره ۳۶ : مرحبا بحری که آبش لذت از کوثر گرفت

شعر شماره ۳۷ : ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت

شعر شماره ۳۸ : ای شده پیر و عاجز و فرتوت

شعر شماره ۳۹ : از بس غر و غر زن که به بلخند ادیبانش

شعر شماره ۴۰ : ای دل نیک مذهب و منهاج

شعر شماره ۴۱ : گفتی که بترسد ز همه خلق سنایی

شعر شماره ۴۲ : تا چند معزای معزی که خدایش

شعر شماره ۴۳ : بی طمع باش اگر همی خواهی

شعر شماره ۴۴ : یک نیمه عمر خویش به بیهودگی به باد

شعر شماره ۴۵ : گر چه شمشیر حیدر کرار

شعر شماره ۴۶ : من نگویم که قاسم الارزاق

شعر شماره ۴۷ : مرا به غزنین بسیار دوستان بودند

شعر شماره ۴۸ : خواجه در رغم من ار گفت که چون بی خردان

شعر شماره ۴۹ : چه ممسکی که ز جود تو قطره ای نچکد

شعر شماره ۵۰ : سرشگی کز غم معشوق بارم

شعر شماره ۵۱ : ای که از بهر خدمت در تو

شعر شماره ۵۲ : ای خواجه اگر قامت اقبال تو امروز

شعر شماره ۵۳ : چون ز بد گوی من سخن شنوی

شعر شماره ۵۴ : روح مجرد شد خواجه زکی

شعر شماره ۵۵ : صدر اسلام زنده گشت و نمرد

شعر شماره ۵۶ : به گرمای تموز از سرد سوزش

شعر شماره ۵۷ : ای عمیدی که باز غزنین را

شعر شماره ۵۸ : شکر ایزد را که تا من بوده ام

شعر شماره ۵۹ : آنچه دی کرد به من آن پسر سر گرغر

شعر شماره ۶۰ : آنکه تدبیر ظفر گستر او گر خواهد

شعر شماره ۶۱ : با سنایی سره بود او چو یکی دانگ نداشت

شعر شماره ۶۲ : سرخ گویی همیشه غر باشد

شعر شماره ۶۳ : هیچ کس نیست کز برای سه دال

شعر شماره ۶۴ : از جواب و سوال ما دانی

شعر شماره ۶۵ : چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم

شعر شماره ۶۶ : خواجگانی که اندرین حضرت

شعر شماره ۶۷ : دل منه با زنان از آنکه زنان

شعر شماره ۶۸ : خادمان را ز بهر آن بخرند

شعر شماره ۶۹ : منشین با بدان که صحبت بد

شعر شماره ۷۰ : دوستی گفت صبر کن زیراک

شعر شماره ۷۱ : ای سنایی کسی به جد و به جهد

شعر شماره ۷۲ : با دلی رفته ای به استسقا

شعر شماره ۷۳ : آخر این آمدنم نزد تو تا چند بود

شعر شماره ۷۴ : معجزی خود ز معجز ادبار

شعر شماره ۷۵ : چون خاک باش در همه احوال بردبار

شعر شماره ۷۶ : دور عالم جز به آخر نامدست از بهر آنک

شعر شماره ۷۷ : چون تو شدی پیر بلندی مجوی

شعر شماره ۷۸ : زهی سزای محامد محمد بن خطیب

شعر شماره ۷۹ : ای صدر اجل قوام دولت

شعر شماره ۸۰ : اگر معمار جاه او نباشد

شعر شماره ۸۱ : عزیز عمر چنان مگذران که آخر کار

شعر شماره ۸۲ : با بقای پدر پسر ناید

شعر شماره ۸۳ : مبر تو رنج که روزی به رنج نفزاید

شعر شماره ۸۴ : ز راه رفتن و آسودنم چه سود و زیان

شعر شماره ۸۵ : داستان پسر هند مگر نشنیدی

شعر شماره ۸۶ : اگر رای رحمت شود با دلم

شعر شماره ۸۷ : چون شکرم در آب دو چشم و دلم فلک

شعر شماره ۸۸ : کسی کز کار قلاشی برو بعضی عیان گردد

شعر شماره ۸۹ : نمی داند مگر آنکس مراد از کشف حال آید

شعر شماره ۹۰ : اول خلل ای خواجه تو را در امل آید

شعر شماره ۹۱ : ای بس که نباشی تو و ای بس که درین چرخ

شعر شماره ۹۲ : کسی را که سر حقیقت عیان شد

شعر شماره ۹۳ : عاشق دیندار باید تا که درد دین کشد

شعر شماره ۹۴ : گر سنایی دم زند آتش درین عالم زند

شعر شماره ۹۵ : ای برادر زکی بمرد و بشد

شعر شماره ۹۶ : ای دریغا که روز برنایی

شعر شماره ۹۷ : این جهان بر مثال مرداریست

شعر شماره ۹۸ : ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست

شعر شماره ۹۹ : مردمان یک چند از تقوا و دین راندند کار

شعر شماره ۱۰۰ : در شهر مرد نیست ز من نابکارتر

شعر شماره ۱۰۱ : زن مخواه و ترک زن کن کاندرین ایام بار

شعر شماره ۱۰۲ : ای به نزد عاشقان از شاهدی

شعر شماره ۱۰۳ : هیچ نیکو نبود هرگز بد

شعر شماره ۱۰۴ : لب روح الله ست یا دم صور

شعر شماره ۱۰۵ : اگر چون زر نخواهی روی عاشق

شعر شماره ۱۰۶ : ای سنایی به گرد حران گرد

شعر شماره ۱۰۷ : هر که زین پیش بود امیر سخن

شعر شماره ۱۰۸ : اگر ریش خواجه ببرند پاک

شعر شماره ۱۰۹ : ای خداوند قایم قدوس

شعر شماره ۱۱۰ : چو خواهم کرد زرق و هزل و ریواس

شعر شماره ۱۱۱ : ای مرد سفر در طلب زاد سفر باش

شعر شماره ۱۱۲ : گوهر روح بود خواجه وزیر

شعر شماره ۱۱۳ : گر مقصر شدم به خدمت تو

شعر شماره ۱۱۴ : ز تو ای چرخ نیلی رنگ دارم

شعر شماره ۱۱۵ : ثنا گفتیم ما مر خواجه ای را

شعر شماره ۱۱۶ : ای آنکه تو را در تو تویی نیست تصرف

شعر شماره ۱۱۷ : بجهم از بد ایام چنانک

شعر شماره ۱۱۸ : جان خیاطی ز عشق تو در آتش نیستی

شعر شماره ۱۱۹ : طلوع مهر سعادت به ساحت اقبال

شعر شماره ۱۲۰ : تو مرا از نسب و جان و خرد خویش منی

شعر شماره ۱۲۱ : هر چند در میان دو گویم زمین و چرخ

شعر شماره ۱۲۲ : آن حور روح فش را بر عقل جلوه کردم

شعر شماره ۱۲۳ : زشت همی گویی هر ساعتم

شعر شماره ۱۲۴ : چو بر قناعت ازین گونه دسترس دارم

شعر شماره ۱۲۵ : ای یوسف نامی که همیشه چو زلیخا

شعر شماره ۱۲۶ : عمر دو نیمه ست و ازین بیش نیست

شعر شماره ۱۲۷ : چند روزی درین جهان بودم

شعر شماره ۱۲۸ : از زهر به مغزم رسید بویی

شعر شماره ۱۲۹ : خواجه بفزود ولیکن به درم

شعر شماره ۱۳۰ : چون من بره سخن درون آیم

شعر شماره ۱۳۱ : گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده ام

شعر شماره ۱۳۲ : از خلد برین یاد کنم روی تو بینم

شعر شماره ۱۳۳ : دی بدان رسته ی صرافان من بر در تیم

شعر شماره ۱۳۴ : ای محمد نام و احمد خلق و محمودی شیم

شعر شماره ۱۳۵ : ما فرش بزرگی به جهان باز کشیدیم

شعر شماره ۱۳۶ : گر تو به دو گانه ای ز ما پیشی

شعر شماره ۱۳۷ : ای علایی ببین و نیک ببین

شعر شماره ۱۳۸ : گفت حکیمی که مفرح بود

شعر شماره ۱۳۹ : چند گویی که زحمتت کردم

شعر شماره ۱۴۰ : منم آن مفلسی که کیسه ی من

شعر شماره ۱۴۱ : ای به عین حقیقت اندر عین

شعر شماره ۱۴۲ : چنگری ای پارسا در عاشق مسکین به کین

شعر شماره ۱۴۳ : در طریق دین قدم پیوسته بوذروار زن

شعر شماره ۱۴۴ : پای بلقاسم ز پای بلحکم بشناس نیک

شعر شماره ۱۴۵ : زهره ی مردان نداری خدمت سلطان مکن

شعر شماره ۱۴۶ : ای برادر خویش را زین جمع خودبینان مکن

شعر شماره ۱۴۷ : دعوی دین می کنی با نفس دمسازی مکن

شعر شماره ۱۴۸ : یک روز بپرسید منوچهر ز سالار

شعر شماره ۱۴۹ : روزگاریست که کان گهرند

شعر شماره ۱۵۰ : خواهد که شاعران جهان بی صله همی

شعر شماره ۱۵۱ : چو شعر حکیمانه گفتم ترا

شعر شماره ۱۵۲ : هر که چون کاغذ و قلم باشد

شعر شماره ۱۵۳ : ای بلبل بوستان دانش

شعر شماره ۱۵۴ : ای جمال معاشران چونست

شعر شماره ۱۵۵ : خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او

شعر شماره ۱۵۶ : خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او

شعر شماره ۱۵۷ : رفت قاضی بلمعالی ای سنایی آه کو

شعر شماره ۱۵۸ : ایا کشیخان بد اصل ای سه بوسش

شعر شماره ۱۵۹ : با تو باشم از تو نندیشم که با فضلی و عدل

شعر شماره ۱۶۰ : در چشمت ای رفیقک ای خام قلتبان

شعر شماره ۱۶۱ : ای چو ماهی نشسته در خرگاه

شعر شماره ۱۶۲ : اعتقاد محمد بهروز

شعر شماره ۱۶۳ : گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان

شعر شماره ۱۶۴ : ای فلک شمس شرف جاه تو

شعر شماره ۱۶۵ : بخور من بود دود درمنه

شعر شماره ۱۶۶ : ای تیر غم و رنج بسی خورده و برده

شعر شماره ۱۶۷ : ای زده بر فلک سراپرده

شعر شماره ۱۶۸ : این چه قرنست اینکه در خوابند بیداران همه

شعر شماره ۱۶۹ : شغل سرهنگان دین از مرد متواری مجوی

شعر شماره ۱۷۰ : تا کی اندر راه دین با نفس دمسازی کنی

شعر شماره ۱۷۱ : علم و عمل خواجه سماعیل شنیزی

شعر شماره ۱۷۲ : ای در دل ما چو جان گرامی

شعر شماره ۱۷۳ : اگر پای تو از خط خطا گامی بعیدستی

شعر شماره ۱۷۴ : پسری دیدم پوشیده قبای

شعر شماره ۱۷۵ : به هفت کشور تا شکر پنج و ده گویم

شعر شماره ۱۷۶ : سخا و سخن جان محض ست ایرا

شعر شماره ۱۷۷ : نکند دانا مستی نخورد عاقل می

شعر شماره ۱۷۸ : کسی را کو نسب پاکیزه باشد

شعر شماره ۱۷۹ : شربهای جهان همه خوردیم

شعر شماره ۱۸۰ : شد دیده ی من سپید از وعدت

شعر شماره ۱۸۱ : ای لاف زنی که هر کجا هستی

شعر شماره ۱۸۲ : بره ی بریان هر جا که بود چاکر توست

شعر شماره ۱۸۳ : چون به ملک اندر برآرد گردی از مردان مرد

شعر شماره ۱۸۴ : معجز معجزی پدید آمد

شعر شماره ۱۸۵ : شد باز گهر طبع گهرزای معزی

شعر شماره ۱۸۶ : سخن را به خواب اندرون دوش گفتم

شعر شماره ۱۸۷ : ای سه بوسش به آدمی ناژی

شعر شماره ۱۸۸ : به شعر اندرت مردم خواندم ای خر

شعر شماره ۱۸۹ : روی من شد چو زر و دیده چو سیم

شعر شماره ۱۹۰ : زشتم خواندی و راست گفتی

شعر شماره ۱۹۱ : خسرو از مازندران آید همی

شعر شماره ۱۹۲ : مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار

شعر شماره ۱۹۳ : خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد

شعر شماره ۱۹۴ : ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی

شعر شماره ۱۹۵ : خود درشتی گر ببیند کور چشم و کور دل

شعر شماره ۱۹۶ : احوال خود چه عرض کنم هر زمان همی

شعر شماره ۱۹۷ : گوگرد سرخ خواست ز من سبز من پریر

شعر شماره ۱۹۸ : تابوت مرا باز کن ای خواجه زمانی

شعر شماره ۱۹۹ : هم اکنون از هم اکنون داد بستان

شعر شماره ۲۰۰ : چونت نپرسم بگویی اینت کراهت

شعر شماره ۲۰۱ : اگر بد گمان گشتی ای دوست بر من

شعر شماره ۲۰۲ : حاجت صد هزار … قوی

شعر شماره ۲۰۳ : آدمی را دو بلا کرد رهی

شعر شماره ۲۰۴ : به خدای ار گل بهار بوی

شعر شماره ۲۰۵ : ای سنایی به گرد شرک مپوی

شعر شماره ۲۰۶ : ای روی زردفام تو بر گردن نزار

شعر شماره ۲۰۷ : ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی

 

پایان اشعار این بخش

 

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *