در این بخش قصاید سنایی غزنوی نوشته شده است
فهرست قصاید به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است .
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
قصیده شماره 1 : ای چو نعمان بن ثابت در شریعت مقتدا
قصیده شماره 2 : کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا
قصیده شماره 3 : ای نهاده پای همت بر سر اوج سما
قصیده شماره 4 : تا ز سر شادی برون ننهند مردان صفا
قصیده شماره 5 : ای سنایی گر همی جویی ز لطف حق سنا
قصیده شماره 6 : منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا
قصیده شماره 7 : مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا
قصیده شماره 8 : ای بنام و خوی خوش میراث دار مصطفا
قصیده شماره 9 : آراست جهاندار دگرباره جهان را
قصیده شماره 10 : شاه را خواهی که بینی، خاک شو درگاه را
قصیده شماره 11 : ای خواجه چه تفضیل بود جانوری را
قصیده شماره 12 : دیده نبیند همی، نقش نهان تو را
قصیده شماره 13 : ای ازل دایه بوده جان تو را
قصیده شماره 14 : تا کی ز هر کسی ز پی سیم بیم ما
قصیده شماره 15 : ای در دل مشتاقان از عشق تو بستانها
ب :
قصیده شماره 16 : او کیست مرا یارب او کیست مرا یارب
قصیده شماره 17 : عربی وار دلم برد یکی ماه عرب
قصیده شماره 18 : احسنت یا بدرالدجی لبیک یا وجه العرب
قصیده شماره 19 : یارب چه بود آن تیرگی و آن راه دور و نیمشب
قصیده شماره 20 : بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب
ت :
قصیده شماره 21 : مرد هشیار در این عهد کمست
قصیده شماره 22 : سنایی سنای خرد را سزاست
قصیده شماره 23 : سنایی کنون با ضیا و سناست
قصیده شماره 24 : مردی و جوانمردی آیین و ره ماست
قصیده شماره 25 : خاک را از باد بوی مهربانی آمدست
قصیده شماره 26 : آن طبع را که علم و سخاوت شعار نیست
قصیده شماره 27 : عقل را تدبیر باید عشق را تدبیر نیست
قصیده شماره 28 : کفر و ایمان دو طریقیست که آن پنهان نیست
قصیده شماره 29 : ای بنده ره شوق ملک بی خطری نیست
د :
قصیده شماره 30 : مهر بنده ی آن رخ چون ماه باد
قصیده شماره 31 : همچو مردان یک قدم در راه دین باید نهاد
قصیده شماره 32 : کسی کاندر صف گبران به بتخانه کمر بندد
قصیده شماره 33 : ای چو عقل از کل موجودات فرد
قصیده شماره 34 : مسلمانان سرای عمر، در گیتی دو در دارد
قصیده شماره 35 : اگر ذاتی تواند بود کز هستی توان دارد
قصیده شماره 36 : دل بی لطف تو جان ندارد
قصیده شماره 37 : تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد
قصیده شماره 38 : ثابت من قصد خرابات کرد
قصیده شماره 39 : دی دل ما فگار خواهد کرد
قصیده شماره 40 : باز جانها شکار خواهد کرد
قصیده شماره 41 : مبارز او بود کاول غزا با جان و تن گیرد
قصیده شماره 42 : وجود عشق عاشق را وجود اندر عدم سازد
قصیده شماره 43 : روزی که جان من ز فراقش بلا کشد
قصیده شماره 44 : خورشید چو از حوت به برج حمل آمد
قصیده شماره 45 : ای سنایی ز جسم و جان تا چند
قصیده شماره 46 : این ابلهان که بی سبب دشمن منند
قصیده شماره 47 : کرد رفت از مردمان اندر جهان اقوال ماند
قصیده شماره 48 : عقل کل در نقش روی دلبرم حیران بماند
قصیده شماره 49 : ای مسلمانان خلایق حال دیگر کرده اند
قصیده شماره 50 : باز متواری روان عشق صحرایی شدند
قصیده شماره 51 : عاشقانت سوی تو تحفه اگر جان آرند
قصیده شماره 52 : مرحبا بحری که از آب و گلش گوهر برند
قصیده شماره 53 : چون همی از باغ بوی زلف یار ما زند
قصیده شماره 54 : باش تا حسن نگارم خیمه بر صحرا زند
قصیده شماره 55 : روز بر عاشقان سیاه کند
قصیده شماره 56 : روشن آن بدری که کمتر منزلش عالم بود
قصیده شماره 57 : ای رفیقان دوش ما را در سرایی سور بود
قصیده شماره 58 : در جهان دردی طلب کان عشق سوز جان بود
قصیده شماره 59 : سوز شوق ملکی بر دلت آسان نشود
قصیده شماره 60 : ای خدایی که رهیت افسر دو جهان نشود
قصیده شماره 61 : تا بد و نیک جهان پیش تو یکسان نشود
قصیده شماره 62 : درین مقام طرب بی تعب نخواهی دید
قصیده شماره 63 : قصه ی یوسف مصری همه در چاه کنید
قصیده شماره 64 : ای حریفان ما نه زین دستیم دستی برنهید
ر :
قصیده شماره 65 : طالع از طالعت عجایب تر
قصیده شماره 66 : دوش سرمست نگارین من آن طرفه پسر
قصیده شماره 67 : از خلافست اینهمه شر در نهاد بوالبشر
قصیده شماره 68 : بیخ اقبال که چون شاخ زد از باغ هنر
قصیده شماره 69 : ای ذات تو ناشده مصور
قصیده شماره 70 : مرد کی گردد به گرد هفت کشور نامور
قصیده شماره 71 : ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار
قصیده شماره 72 : آبرویی کان شود بی علم و بی عقل آشکار
قصیده شماره 73 : ای خردمند موحد پاک دین هوشیار
قصیده شماره 74 : ای گردن احرار به شکر تو گرانبار
قصیده شماره 75 : طلب ای عاشقان خوش رفتار
قصیده شماره 76 : ای بی سببی از بر ما رفته به آزار
قصیده شماره 77 : نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار
قصیده شماره 78 : تا چرخ برگشاد گریبان نوبهار
قصیده شماره 79 : کر ناگه گنبد بسیار سال عمر خوار
قصیده شماره 80 : زیبد ار بی مایه عطاری کند پیوسته یار
قصیده شماره 81 : ای دل از عقبات باید دست از دنیا بدار
قصیده شماره 82 : زیر مهر پادشاه زری در آرد روزگار
قصیده شماره 83 : ای خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر
قصیده شماره 84 : نشود پیش دو خورشید و دو مه تاری تیر
قصیده شماره 85 : ای سنایی جهد کن تا پیش سلطان ضمیر
قصیده شماره 86 : در کف خذلان و ذل فتح و ظفر گشتی اسیر
قصیده شماره 87 : ای دل به کوی فقر زمانی قرار گیر
ز :
قصیده شماره 88 : ای دل خرقه سوز مخرقه ساز
قصیده شماره 89 : ای سنایی کی شوی در عشقبازی دیده باز
س :
قصیده شماره 90 : درگه خلق همه زرق و فریبست و هوس
قصیده شماره 91 : یکی بهتر ببینید ایها الناس
ش :
قصیده شماره 92 : به آب ماند یار مرا صفات و صفاش
قصیده شماره 93 : ای جوان زیر چرخ پیر مباش
قصیده شماره 94 : ای سنایی خواجه ی جانی غلام تن مباش
قصیده شماره 95 : ذات عشق ازلی را چون می آمد گهرش
قصیده شماره 96 : مست گشتم ز لطف دشنامش
گ :
قصیده شماره 97 : ای به آرام تو زمین را سنگ
قصیده شماره 98 : ای سنایی نشود کار تو امروز چو چنگ
ل :
قصیده شماره 99 : مقدسی که قدیمست از صفات کمال
قصیده شماره 100 : ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل
قصیده شماره 101 : بس کنید آخر محال ای جملگی اصحاب مال
قصیده شماره 102 : ای گرفتار نیاز و آز و حرص و حقد و مال
م :
قصیده شماره 103 : چون به صحرا شد جمال سید کون از عدم
قصیده شماره 104 : مرحبا ای رایت تحقیق رایت را حشم
قصیده شماره 105 : دوش چون صبح بر کشید علم
قصیده شماره 106 : کجایی ای همه هوشت به سوی طبل و علم
قصیده شماره 107 : روحی فداک ای محتشم لبیک لبیک ای صنم
قصیده شماره 108 : نماز شام من و دوست خوش نشسته بهم
قصیده شماره 109 : زهی پشت و پناه هر دو عالم
قصیده شماره 110 : ز باده بده ساقیا زود دادم
قصیده شماره 111 : نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم
قصیده شماره 112 : درین لافگاه ار چه پیروز روزم
قصیده شماره 113 : کی باشد کین قفس بپردازم
قصیده شماره 114 : بخ بخ اگر این علم برافرازم
قصیده شماره 115 : ای خدایی که به جز تو ملک العرش ندانم
قصیده شماره 116 : قبله چون میخانه کردم پارسایی چون کنم
قصیده شماره 117 : پسرا تا به کف عشوه ی عشق تو دریم
قصیده شماره 118 : خیز تا از روی مستی بیخ هستی برکنیم
قصیده شماره 119 : تا کی دم از علایق و طبع فلک زنیم
قصیده شماره 120 : خیز تا خود ز عقل باز کنیم
قصیده شماره 121 : گاه رزم آمد بیا تا عزم زی میدان کنیم
قصیده شماره 122 : گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم
قصیده شماره 123 : بر بساط کم زنان خود را بر آن مهتر نهیم
ن :
قصیده شماره 124 : عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن
قصیده شماره 125 : ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن
قصیده شماره 126 : الا یا خیمه ی گردان به گرد بیستون مسکن
قصیده شماره 127 : پیش پریشان مکن از پی آشوب من
قصیده شماره 128 : گر شراب دوست را در دست تو نبود ثمن
قصیده شماره 129 : چون من و چون تو شد ای دوست چمن
قصیده شماره 130 : دی ز دلتنگی زمانی طوف کردم در چمن
قصیده شماره 131 : ای همیشه دل به حرص و آز کرده مرتهن
قصیده شماره 132 : کرد نوروز چو بتخانه چمن
قصیده شماره 133 : برگ بی برگی نداری لاف درویشی مزن
قصیده شماره 134 : ای ز راه لطف و رحمت متصل با عقل و جان
قصیده شماره 135 : بنه چوگان ز دست ای دل که گمشد گوی در میدان
قصیده شماره 136 : ویحک ای پرده ی پرده در در ما نگران
قصیده شماره 137 : چرخ نارد به حکم صدر دوران
قصیده شماره 138 : دین را حرمیست در خراسان
قصیده شماره 139 : ای سنایی ز آستان نتوان شدن بر آسمان
قصیده شماره 140 : خجسته باد بهاری بهار ارسنجان
قصیده شماره 141 : تا کی از یاران وصیت تخت و افسر داشتن
قصیده شماره 142 : کار عاقل نیست در دل مهر دلبر داشتن
قصیده شماره 143 : شرط مردان نیست در دل عشق جانان داشتن
قصیده شماره 144 : دست اندر لام لا خواهم زدن
قصیده شماره 145 : ای مسافر اندرین ره گام عاشق وار زن
قصیده شماره 146 : ای یار مقامر دل پیش آی و دمی کم زن
قصیده شماره 147 : چو مردان بشکن این زندان یکی آهنگ صحرا کن
قصیده شماره 148 : رحل بگذار ای سنایی رطل مالامال کن
قصیده شماره 149 : ای سنایی قدح دمادم کن
قصیده شماره 150 : ای سنایی خویشتن را بی سر و سامان مکن
قصیده شماره 151 : ای دل ار در بند عشقی عقل را تمکین مکن
قصیده شماره 152 : ای منزه ذات تو “اما یقول الظالمون”
قصیده شماره 153 : ایا از چنبر اسلام دایم برده سر بیرون
قصیده شماره 154 : در میان کفر و دین بی اتفاق آن و این
قصیده شماره 155 : ای گزیده مر تو را از خلق رب العالمین
قصیده شماره 156 : هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمین
قصیده شماره 157 : ای امین شاه و سلطان و امیر ملک و دین
قصیده شماره 158 : تا سراپرده زد به علیین
قصیده شماره 159 : بس که شنیدی صفت روم و چین
و :
قصیده شماره 160 : ای مقتدای اهل طریقت کلام تو
قصیده شماره 161 : ای برده عقل ما اجل ناگهان تو
قصیده شماره 162 : ای تماشاگاه جانها صورت زیبای تو
قصیده شماره 163 : جهان پر درد می بینم دوا کو
قصیده شماره 164 : ای سنایی عاشقی را درد باید درد کو
قصیده شماره 165 : سر به سر دعویست مردا مرد معنی دار کو
قصیده شماره 166 : راه دین پیداست لیکن صادق دیندار کو
قصیده شماره 167 : دلی از خلق عالم بی غمی کو
قصیده شماره 168 : جوینده ی جان آمده ای عقل زهی کو
ه :
قصیده شماره 169 : آمد هلال دلها ناگه پدید ناگه
قصیده شماره 170 : در همه ملک ندید از همه ی مردان شاه
قصیده شماره 171 : ای ایزدت را رحمت آفریده
قصیده شماره 172 : ای دل غافل مباش خفته درین مرحله
ی :
قصیده شماره 173 : گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی
قصیده شماره 174 : ایا بی حد و مانندی که بی مثلی و همتایی
قصیده شماره 175 : ای ز عشق دین سوی بیت الحرام آورده رای
قصیده شماره 176 : ای ز آواز و جمال تو جهان پر طربی
قصیده شماره 177 : ایا مانده بی موجب هر مرادی
قصیده شماره 178 : این چه بود ای جان که ناگه آتش اندر من زدی
قصیده شماره 179 : ای پدیدار آمده همچون پری با دلبری
قصیده شماره 180 : شیفته کرد مرا هندوکی همچو پری
قصیده شماره 181 : گرد رخت صف زده لشکر دیو و پری
قصیده شماره 182 : ای دل ار خواهی که یابی رستگاری آن سری
قصیده شماره 183 : ای سنایی بی کله شو گرت باید سروری
قصیده شماره 184 : با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری
قصیده شماره 185 : دلا زین تیرگی زندان اگر روزی رها یابی
قصیده شماره 186 : عشق تو بربود ز من مایه ی مایی و منی
قصیده شماره 187 : ای سنایی چند لاف از خواجه و مهتر زنی
قصیده شماره 188 : ای اصل تو ز خاک سیاه و تن از منی
قصیده شماره 189 : مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی
قصیده شماره 190 : بمیر ای حکیم از چنین زندگانی
قصیده شماره 191 : تا کی این لاف در سخن رانی
قصیده شماره 192 : شگفت آید مرا بر دل ازین زندان سلطانی
قصیده شماره 193 : ای کس به سزا وصف تو ناکرده بیانی
قصیده شماره 194 : از خانه برون رفتم من دوش به نادانی
قصیده شماره 195 : زیر دام عشوه تا چند ای سنایی دم زنی
قصیده شماره 196 : بیا تا اهل معنی را درین عالم به غم بینی
قصیده شماره 197 : دلا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی
قصیده شماره 198 : فضل یحیاست بر ضعیف و قوی
قصیده شماره 199 : نه از اینجا نه از آنجا دل من برد مهی
قصیده شماره 200 : چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی
قصیده شماره 201 : ای بنده به درگاه من آنگاه برآیی
قصیده شماره 202 : هستی به حقیقت ای سنایی
قصیده شماره 203 : ای خواجه تو را در دل اگر هست صفایی
پایان اشعار این بخش