در این بخش قصاید سنایی غزنوی نوشته شده است
فهرست قصاید به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است .
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
قصیده شماره ۱ : ای چو نعمان بن ثابت در شریعت مقتدا
قصیده شماره ۲ : کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا
قصیده شماره ۳ : ای نهاده پای همت بر سر اوج سما
قصیده شماره ۴ : تا ز سر شادی برون ننهند مردان صفا
قصیده شماره ۵ : ای سنایی گر همی جویی ز لطف حق سنا
قصیده شماره ۶ : منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا
قصیده شماره ۷ : مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا
قصیده شماره ۸ : ای بنام و خوی خوش میراث دار مصطفا
قصیده شماره ۹ : آراست جهاندار دگرباره جهان را
قصیده شماره ۱۰ : شاه را خواهی که بینی، خاک شو درگاه را
قصیده شماره ۱۱ : ای خواجه چه تفضیل بود جانوری را
قصیده شماره ۱۲ : دیده نبیند همی، نقش نهان تو را
قصیده شماره ۱۳ : ای ازل دایه بوده جان تو را
قصیده شماره ۱۴ : تا کی ز هر کسی ز پی سیم بیم ما
قصیده شماره ۱۵ : ای در دل مشتاقان از عشق تو بستانها
ب :
قصیده شماره ۱۶ : او کیست مرا یارب او کیست مرا یارب
قصیده شماره ۱۷ : عربی وار دلم برد یکی ماه عرب
قصیده شماره ۱۸ : احسنت یا بدرالدجی لبیک یا وجه العرب
قصیده شماره ۱۹ : یارب چه بود آن تیرگی و آن راه دور و نیمشب
قصیده شماره ۲۰ : بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب
ت :
قصیده شماره ۲۱ : مرد هشیار در این عهد کمست
قصیده شماره ۲۲ : سنایی سنای خرد را سزاست
قصیده شماره ۲۳ : سنایی کنون با ضیا و سناست
قصیده شماره ۲۴ : مردی و جوانمردی آیین و ره ماست
قصیده شماره ۲۵ : خاک را از باد بوی مهربانی آمدست
قصیده شماره ۲۶ : آن طبع را که علم و سخاوت شعار نیست
قصیده شماره ۲۷ : عقل را تدبیر باید عشق را تدبیر نیست
قصیده شماره ۲۸ : کفر و ایمان دو طریقیست که آن پنهان نیست
قصیده شماره ۲۹ : ای بنده ره شوق ملک بی خطری نیست
د :
قصیده شماره ۳۰ : مهر بنده ی آن رخ چون ماه باد
قصیده شماره ۳۱ : همچو مردان یک قدم در راه دین باید نهاد
قصیده شماره ۳۲ : کسی کاندر صف گبران به بتخانه کمر بندد
قصیده شماره ۳۳ : ای چو عقل از کل موجودات فرد
قصیده شماره ۳۴ : مسلمانان سرای عمر، در گیتی دو در دارد
قصیده شماره ۳۵ : اگر ذاتی تواند بود کز هستی توان دارد
قصیده شماره ۳۶ : دل بی لطف تو جان ندارد
قصیده شماره ۳۷ : تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد
قصیده شماره ۳۸ : ثابت من قصد خرابات کرد
قصیده شماره ۳۹ : دی دل ما فگار خواهد کرد
قصیده شماره ۴۰ : باز جانها شکار خواهد کرد
قصیده شماره ۴۱ : مبارز او بود کاول غزا با جان و تن گیرد
قصیده شماره ۴۲ : وجود عشق عاشق را وجود اندر عدم سازد
قصیده شماره ۴۳ : روزی که جان من ز فراقش بلا کشد
قصیده شماره ۴۴ : خورشید چو از حوت به برج حمل آمد
قصیده شماره ۴۵ : ای سنایی ز جسم و جان تا چند
قصیده شماره ۴۶ : این ابلهان که بی سبب دشمن منند
قصیده شماره ۴۷ : کرد رفت از مردمان اندر جهان اقوال ماند
قصیده شماره ۴۸ : عقل کل در نقش روی دلبرم حیران بماند
قصیده شماره ۴۹ : ای مسلمانان خلایق حال دیگر کرده اند
قصیده شماره ۵۰ : باز متواری روان عشق صحرایی شدند
قصیده شماره ۵۱ : عاشقانت سوی تو تحفه اگر جان آرند
قصیده شماره ۵۲ : مرحبا بحری که از آب و گلش گوهر برند
قصیده شماره ۵۳ : چون همی از باغ بوی زلف یار ما زند
قصیده شماره ۵۴ : باش تا حسن نگارم خیمه بر صحرا زند
قصیده شماره ۵۵ : روز بر عاشقان سیاه کند
قصیده شماره ۵۶ : روشن آن بدری که کمتر منزلش عالم بود
قصیده شماره ۵۷ : ای رفیقان دوش ما را در سرایی سور بود
قصیده شماره ۵۸ : در جهان دردی طلب کان عشق سوز جان بود
قصیده شماره ۵۹ : سوز شوق ملکی بر دلت آسان نشود
قصیده شماره ۶۰ : ای خدایی که رهیت افسر دو جهان نشود
قصیده شماره ۶۱ : تا بد و نیک جهان پیش تو یکسان نشود
قصیده شماره ۶۲ : درین مقام طرب بی تعب نخواهی دید
قصیده شماره ۶۳ : قصه ی یوسف مصری همه در چاه کنید
قصیده شماره ۶۴ : ای حریفان ما نه زین دستیم دستی برنهید
ر :
قصیده شماره ۶۵ : طالع از طالعت عجایب تر
قصیده شماره ۶۶ : دوش سرمست نگارین من آن طرفه پسر
قصیده شماره ۶۷ : از خلافست اینهمه شر در نهاد بوالبشر
قصیده شماره ۶۸ : بیخ اقبال که چون شاخ زد از باغ هنر
قصیده شماره ۶۹ : ای ذات تو ناشده مصور
قصیده شماره ۷۰ : مرد کی گردد به گرد هفت کشور نامور
قصیده شماره ۷۱ : ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار
قصیده شماره ۷۲ : آبرویی کان شود بی علم و بی عقل آشکار
قصیده شماره ۷۳ : ای خردمند موحد پاک دین هوشیار
قصیده شماره ۷۴ : ای گردن احرار به شکر تو گرانبار
قصیده شماره ۷۵ : طلب ای عاشقان خوش رفتار
قصیده شماره ۷۶ : ای بی سببی از بر ما رفته به آزار
قصیده شماره ۷۷ : نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار
قصیده شماره ۷۸ : تا چرخ برگشاد گریبان نوبهار
قصیده شماره ۷۹ : کر ناگه گنبد بسیار سال عمر خوار
قصیده شماره ۸۰ : زیبد ار بی مایه عطاری کند پیوسته یار
قصیده شماره ۸۱ : ای دل از عقبات باید دست از دنیا بدار
قصیده شماره ۸۲ : زیر مهر پادشاه زری در آرد روزگار
قصیده شماره ۸۳ : ای خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر
قصیده شماره ۸۴ : نشود پیش دو خورشید و دو مه تاری تیر
قصیده شماره ۸۵ : ای سنایی جهد کن تا پیش سلطان ضمیر
قصیده شماره ۸۶ : در کف خذلان و ذل فتح و ظفر گشتی اسیر
قصیده شماره ۸۷ : ای دل به کوی فقر زمانی قرار گیر
ز :
قصیده شماره ۸۸ : ای دل خرقه سوز مخرقه ساز
قصیده شماره ۸۹ : ای سنایی کی شوی در عشقبازی دیده باز
س :
قصیده شماره ۹۰ : درگه خلق همه زرق و فریبست و هوس
قصیده شماره ۹۱ : یکی بهتر ببینید ایها الناس
ش :
قصیده شماره ۹۲ : به آب ماند یار مرا صفات و صفاش
قصیده شماره ۹۳ : ای جوان زیر چرخ پیر مباش
قصیده شماره ۹۴ : ای سنایی خواجه ی جانی غلام تن مباش
قصیده شماره ۹۵ : ذات عشق ازلی را چون می آمد گهرش
قصیده شماره ۹۶ : مست گشتم ز لطف دشنامش
گ :
قصیده شماره ۹۷ : ای به آرام تو زمین را سنگ
قصیده شماره ۹۸ : ای سنایی نشود کار تو امروز چو چنگ
ل :
قصیده شماره ۹۹ : مقدسی که قدیمست از صفات کمال
قصیده شماره ۱۰۰ : ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل
قصیده شماره ۱۰۱ : بس کنید آخر محال ای جملگی اصحاب مال
قصیده شماره ۱۰۲ : ای گرفتار نیاز و آز و حرص و حقد و مال
م :
قصیده شماره ۱۰۳ : چون به صحرا شد جمال سید کون از عدم
قصیده شماره ۱۰۴ : مرحبا ای رایت تحقیق رایت را حشم
قصیده شماره ۱۰۵ : دوش چون صبح بر کشید علم
قصیده شماره ۱۰۶ : کجایی ای همه هوشت به سوی طبل و علم
قصیده شماره ۱۰۷ : روحی فداک ای محتشم لبیک لبیک ای صنم
قصیده شماره ۱۰۸ : نماز شام من و دوست خوش نشسته بهم
قصیده شماره ۱۰۹ : زهی پشت و پناه هر دو عالم
قصیده شماره ۱۱۰ : ز باده بده ساقیا زود دادم
قصیده شماره ۱۱۱ : نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم
قصیده شماره ۱۱۲ : درین لافگاه ار چه پیروز روزم
قصیده شماره ۱۱۳ : کی باشد کین قفس بپردازم
قصیده شماره ۱۱۴ : بخ بخ اگر این علم برافرازم
قصیده شماره ۱۱۵ : ای خدایی که به جز تو ملک العرش ندانم
قصیده شماره ۱۱۶ : قبله چون میخانه کردم پارسایی چون کنم
قصیده شماره ۱۱۷ : پسرا تا به کف عشوه ی عشق تو دریم
قصیده شماره ۱۱۸ : خیز تا از روی مستی بیخ هستی برکنیم
قصیده شماره ۱۱۹ : تا کی دم از علایق و طبع فلک زنیم
قصیده شماره ۱۲۰ : خیز تا خود ز عقل باز کنیم
قصیده شماره ۱۲۱ : گاه رزم آمد بیا تا عزم زی میدان کنیم
قصیده شماره ۱۲۲ : گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم
قصیده شماره ۱۲۳ : بر بساط کم زنان خود را بر آن مهتر نهیم
ن :
قصیده شماره ۱۲۴ : عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن
قصیده شماره ۱۲۵ : ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن
قصیده شماره ۱۲۶ : الا یا خیمه ی گردان به گرد بیستون مسکن
قصیده شماره ۱۲۷ : پیش پریشان مکن از پی آشوب من
قصیده شماره ۱۲۸ : گر شراب دوست را در دست تو نبود ثمن
قصیده شماره ۱۲۹ : چون من و چون تو شد ای دوست چمن
قصیده شماره ۱۳۰ : دی ز دلتنگی زمانی طوف کردم در چمن
قصیده شماره ۱۳۱ : ای همیشه دل به حرص و آز کرده مرتهن
قصیده شماره ۱۳۲ : کرد نوروز چو بتخانه چمن
قصیده شماره ۱۳۳ : برگ بی برگی نداری لاف درویشی مزن
قصیده شماره ۱۳۴ : ای ز راه لطف و رحمت متصل با عقل و جان
قصیده شماره ۱۳۵ : بنه چوگان ز دست ای دل که گمشد گوی در میدان
قصیده شماره ۱۳۶ : ویحک ای پرده ی پرده در در ما نگران
قصیده شماره ۱۳۷ : چرخ نارد به حکم صدر دوران
قصیده شماره ۱۳۸ : دین را حرمیست در خراسان
قصیده شماره ۱۳۹ : ای سنایی ز آستان نتوان شدن بر آسمان
قصیده شماره ۱۴۰ : خجسته باد بهاری بهار ارسنجان
قصیده شماره ۱۴۱ : تا کی از یاران وصیت تخت و افسر داشتن
قصیده شماره ۱۴۲ : کار عاقل نیست در دل مهر دلبر داشتن
قصیده شماره ۱۴۳ : شرط مردان نیست در دل عشق جانان داشتن
قصیده شماره ۱۴۴ : دست اندر لام لا خواهم زدن
قصیده شماره ۱۴۵ : ای مسافر اندرین ره گام عاشق وار زن
قصیده شماره ۱۴۶ : ای یار مقامر دل پیش آی و دمی کم زن
قصیده شماره ۱۴۷ : چو مردان بشکن این زندان یکی آهنگ صحرا کن
قصیده شماره ۱۴۸ : رحل بگذار ای سنایی رطل مالامال کن
قصیده شماره ۱۴۹ : ای سنایی قدح دمادم کن
قصیده شماره ۱۵۰ : ای سنایی خویشتن را بی سر و سامان مکن
قصیده شماره ۱۵۱ : ای دل ار در بند عشقی عقل را تمکین مکن
قصیده شماره ۱۵۲ : ای منزه ذات تو “اما یقول الظالمون”
قصیده شماره ۱۵۳ : ایا از چنبر اسلام دایم برده سر بیرون
قصیده شماره ۱۵۴ : در میان کفر و دین بی اتفاق آن و این
قصیده شماره ۱۵۵ : ای گزیده مر تو را از خلق رب العالمین
قصیده شماره ۱۵۶ : هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمین
قصیده شماره ۱۵۷ : ای امین شاه و سلطان و امیر ملک و دین
قصیده شماره ۱۵۸ : تا سراپرده زد به علیین
قصیده شماره ۱۵۹ : بس که شنیدی صفت روم و چین
و :
قصیده شماره ۱۶۰ : ای مقتدای اهل طریقت کلام تو
قصیده شماره ۱۶۱ : ای برده عقل ما اجل ناگهان تو
قصیده شماره ۱۶۲ : ای تماشاگاه جانها صورت زیبای تو
قصیده شماره ۱۶۳ : جهان پر درد می بینم دوا کو
قصیده شماره ۱۶۴ : ای سنایی عاشقی را درد باید درد کو
قصیده شماره ۱۶۵ : سر به سر دعویست مردا مرد معنی دار کو
قصیده شماره ۱۶۶ : راه دین پیداست لیکن صادق دیندار کو
قصیده شماره ۱۶۷ : دلی از خلق عالم بی غمی کو
قصیده شماره ۱۶۸ : جوینده ی جان آمده ای عقل زهی کو
ه :
قصیده شماره ۱۶۹ : آمد هلال دلها ناگه پدید ناگه
قصیده شماره ۱۷۰ : در همه ملک ندید از همه ی مردان شاه
قصیده شماره ۱۷۱ : ای ایزدت را رحمت آفریده
قصیده شماره ۱۷۲ : ای دل غافل مباش خفته درین مرحله
ی :
قصیده شماره ۱۷۳ : گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی
قصیده شماره ۱۷۴ : ایا بی حد و مانندی که بی مثلی و همتایی
قصیده شماره ۱۷۵ : ای ز عشق دین سوی بیت الحرام آورده رای
قصیده شماره ۱۷۶ : ای ز آواز و جمال تو جهان پر طربی
قصیده شماره ۱۷۷ : ایا مانده بی موجب هر مرادی
قصیده شماره ۱۷۸ : این چه بود ای جان که ناگه آتش اندر من زدی
قصیده شماره ۱۷۹ : ای پدیدار آمده همچون پری با دلبری
قصیده شماره ۱۸۰ : شیفته کرد مرا هندوکی همچو پری
قصیده شماره ۱۸۱ : گرد رخت صف زده لشکر دیو و پری
قصیده شماره ۱۸۲ : ای دل ار خواهی که یابی رستگاری آن سری
قصیده شماره ۱۸۳ : ای سنایی بی کله شو گرت باید سروری
قصیده شماره ۱۸۴ : با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری
قصیده شماره ۱۸۵ : دلا زین تیرگی زندان اگر روزی رها یابی
قصیده شماره ۱۸۶ : عشق تو بربود ز من مایه ی مایی و منی
قصیده شماره ۱۸۷ : ای سنایی چند لاف از خواجه و مهتر زنی
قصیده شماره ۱۸۸ : ای اصل تو ز خاک سیاه و تن از منی
قصیده شماره ۱۸۹ : مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی
قصیده شماره ۱۹۰ : بمیر ای حکیم از چنین زندگانی
قصیده شماره ۱۹۱ : تا کی این لاف در سخن رانی
قصیده شماره ۱۹۲ : شگفت آید مرا بر دل ازین زندان سلطانی
قصیده شماره ۱۹۳ : ای کس به سزا وصف تو ناکرده بیانی
قصیده شماره ۱۹۴ : از خانه برون رفتم من دوش به نادانی
قصیده شماره ۱۹۵ : زیر دام عشوه تا چند ای سنایی دم زنی
قصیده شماره ۱۹۶ : بیا تا اهل معنی را درین عالم به غم بینی
قصیده شماره ۱۹۷ : دلا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی
قصیده شماره ۱۹۸ : فضل یحیاست بر ضعیف و قوی
قصیده شماره ۱۹۹ : نه از اینجا نه از آنجا دل من برد مهی
قصیده شماره ۲۰۰ : چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی
قصیده شماره ۲۰۱ : ای بنده به درگاه من آنگاه برآیی
قصیده شماره ۲۰۲ : هستی به حقیقت ای سنایی
قصیده شماره ۲۰۳ : ای خواجه تو را در دل اگر هست صفایی
پایان اشعار این بخش