ورود-ثبت نام

قصاید سنایی

در این بخش قصاید سنایی غزنوی نوشته شده است

فهرست قصاید به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است .

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

 

الف : 

قصیده شماره ۱ : ای چو نعمان بن ثابت در شریعت مقتدا

قصیده شماره ۲ : کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

قصیده شماره ۳ : ای نهاده پای همت بر سر اوج سما

قصیده شماره ۴ : تا ز سر شادی برون ننهند مردان صفا

قصیده شماره ۵ : ای سنایی گر همی جویی ز لطف حق سنا

قصیده شماره ۶ : منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

قصیده شماره ۷ : مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قصیده شماره ۸ : ای بنام و خوی خوش میراث دار مصطفا

قصیده شماره ۹ : آراست جهاندار دگرباره جهان را

قصیده شماره ۱۰ : شاه را خواهی که بینی، خاک شو درگاه را

قصیده شماره ۱۱ : ای خواجه چه تفضیل بود جانوری را

قصیده شماره ۱۲ : دیده نبیند همی، نقش نهان تو را

قصیده شماره ۱۳ : ای ازل دایه بوده جان تو را

قصیده شماره ۱۴ : تا کی ز هر کسی ز پی سیم بیم ما

قصیده شماره ۱۵ : ای در دل مشتاقان از عشق تو بستانها

ب : 

قصیده شماره ۱۶ : او کیست مرا یارب او کیست مرا یارب

قصیده شماره ۱۷ : عربی وار دلم برد یکی ماه عرب

قصیده شماره ۱۸ : احسنت یا بدرالدجی لبیک یا وجه العرب

قصیده شماره ۱۹ : یارب چه بود آن تیرگی و آن راه دور و نیمشب

قصیده شماره ۲۰ : بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب

ت : 

قصیده شماره ۲۱ : مرد هشیار در این عهد کمست

قصیده شماره ۲۲ : سنایی سنای خرد را سزاست

قصیده شماره ۲۳ : سنایی کنون با ضیا و سناست

قصیده شماره ۲۴ : مردی و جوانمردی آیین و ره ماست

قصیده شماره ۲۵ : خاک را از باد بوی مهربانی آمدست

قصیده شماره ۲۶ : آن طبع را که علم و سخاوت شعار نیست

قصیده شماره ۲۷ : عقل را تدبیر باید عشق را تدبیر نیست

قصیده شماره ۲۸ : کفر و ایمان دو طریقیست که آن پنهان نیست

قصیده شماره ۲۹ : ای بنده ره شوق ملک بی خطری نیست

د : 

قصیده شماره ۳۰ : مهر بنده ی آن رخ چون ماه باد

قصیده شماره ۳۱ : همچو مردان یک قدم در راه دین باید نهاد

قصیده شماره ۳۲ : کسی کاندر صف گبران به بتخانه کمر بندد

قصیده شماره ۳۳ : ای چو عقل از کل موجودات فرد

قصیده شماره ۳۴ : مسلمانان سرای عمر، در گیتی دو در دارد

قصیده شماره ۳۵ : اگر ذاتی تواند بود کز هستی توان دارد

قصیده شماره ۳۶ : دل بی لطف تو جان ندارد

قصیده شماره ۳۷ : تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد

قصیده شماره ۳۸ : ثابت من قصد خرابات کرد

قصیده شماره ۳۹ : دی دل ما فگار خواهد کرد

قصیده شماره ۴۰ : باز جانها شکار خواهد کرد

قصیده شماره ۴۱ : مبارز او بود کاول غزا با جان و تن گیرد

قصیده شماره ۴۲ : وجود عشق عاشق را وجود اندر عدم سازد

قصیده شماره ۴۳ : روزی که جان من ز فراقش بلا کشد

قصیده شماره ۴۴ : خورشید چو از حوت به برج حمل آمد

قصیده شماره ۴۵ : ای سنایی ز جسم و جان تا چند

قصیده شماره ۴۶ : این ابلهان که بی سبب دشمن منند

قصیده شماره ۴۷ : کرد رفت از مردمان اندر جهان اقوال ماند

قصیده شماره ۴۸ : عقل کل در نقش روی دلبرم حیران بماند

قصیده شماره ۴۹ : ای مسلمانان خلایق حال دیگر کرده اند

قصیده شماره ۵۰ : باز متواری روان عشق صحرایی شدند

قصیده شماره ۵۱ : عاشقانت سوی تو تحفه اگر جان آرند

قصیده شماره ۵۲ : مرحبا بحری که از آب و گلش گوهر برند

قصیده شماره ۵۳ : چون همی از باغ بوی زلف یار ما زند

قصیده شماره ۵۴ : باش تا حسن نگارم خیمه بر صحرا زند

قصیده شماره ۵۵ : روز بر عاشقان سیاه کند

قصیده شماره ۵۶ : روشن آن بدری که کمتر منزلش عالم بود

قصیده شماره ۵۷ : ای رفیقان دوش ما را در سرایی سور بود

قصیده شماره ۵۸ : در جهان دردی طلب کان عشق سوز جان بود

قصیده شماره ۵۹ : سوز شوق ملکی بر دلت آسان نشود

قصیده شماره ۶۰ : ای خدایی که رهیت افسر دو جهان نشود

قصیده شماره ۶۱ : تا بد و نیک جهان پیش تو یکسان نشود

قصیده شماره ۶۲ : درین مقام طرب بی تعب نخواهی دید

قصیده شماره ۶۳ : قصه ی یوسف مصری همه در چاه کنید

قصیده شماره ۶۴ : ای حریفان ما نه زین دستیم دستی برنهید

ر : 

قصیده شماره ۶۵ : طالع از طالعت عجایب تر

قصیده شماره ۶۶ : دوش سرمست نگارین من آن طرفه پسر

قصیده شماره ۶۷ : از خلافست اینهمه شر در نهاد بوالبشر

قصیده شماره ۶۸ : بیخ اقبال که چون شاخ زد از باغ هنر

قصیده شماره ۶۹ : ای ذات تو ناشده مصور

قصیده شماره ۷۰ : مرد کی گردد به گرد هفت کشور نامور

قصیده شماره ۷۱ : ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار

قصیده شماره ۷۲ : آبرویی کان شود بی علم و بی عقل آشکار

قصیده شماره ۷۳ : ای خردمند موحد پاک دین هوشیار

قصیده شماره ۷۴ : ای گردن احرار به شکر تو گرانبار

قصیده شماره ۷۵ : طلب ای عاشقان خوش رفتار

قصیده شماره ۷۶ : ای بی سببی از بر ما رفته به آزار

قصیده شماره ۷۷ : نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار

قصیده شماره ۷۸ : تا چرخ برگشاد گریبان نوبهار

قصیده شماره ۷۹ : کر ناگه گنبد بسیار سال عمر خوار

قصیده شماره ۸۰ : زیبد ار بی مایه عطاری کند پیوسته یار

قصیده شماره ۸۱ : ای دل از عقبات باید دست از دنیا بدار

قصیده شماره ۸۲ : زیر مهر پادشاه زری در آرد روزگار

قصیده شماره ۸۳ : ای خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر

قصیده شماره ۸۴ : نشود پیش دو خورشید و دو مه تاری تیر

قصیده شماره ۸۵ : ای سنایی جهد کن تا پیش سلطان ضمیر

قصیده شماره ۸۶ : در کف خذلان و ذل فتح و ظفر گشتی اسیر

قصیده شماره ۸۷ : ای دل به کوی فقر زمانی قرار گیر

ز : 

قصیده شماره ۸۸ : ای دل خرقه سوز مخرقه ساز

قصیده شماره ۸۹ : ای سنایی کی شوی در عشقبازی دیده باز

س : 

قصیده شماره ۹۰ : درگه خلق همه زرق و فریبست و هوس

قصیده شماره ۹۱ : یکی بهتر ببینید ایها الناس

ش : 

قصیده شماره ۹۲ : به آب ماند یار مرا صفات و صفاش

قصیده شماره ۹۳ : ای جوان زیر چرخ پیر مباش

قصیده شماره ۹۴ : ای سنایی خواجه ی جانی غلام تن مباش

قصیده شماره ۹۵ : ذات عشق ازلی را چون می آمد گهرش

قصیده شماره ۹۶ : مست گشتم ز لطف دشنامش

گ : 

قصیده شماره ۹۷ : ای به آرام تو زمین را سنگ

قصیده شماره ۹۸ : ای سنایی نشود کار تو امروز چو چنگ

ل : 

قصیده شماره ۹۹ : مقدسی که قدیمست از صفات کمال

قصیده شماره ۱۰۰ : ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل

قصیده شماره ۱۰۱ : بس کنید آخر محال ای جملگی اصحاب مال

قصیده شماره ۱۰۲ : ای گرفتار نیاز و آز و حرص و حقد و مال

م : 

قصیده شماره ۱۰۳ : چون به صحرا شد جمال سید کون از عدم

قصیده شماره ۱۰۴ : مرحبا ای رایت تحقیق رایت را حشم

قصیده شماره ۱۰۵ : دوش چون صبح بر کشید علم

قصیده شماره ۱۰۶ : کجایی ای همه هوشت به سوی طبل و علم

قصیده شماره ۱۰۷ : روحی فداک ای محتشم لبیک لبیک ای صنم

قصیده شماره ۱۰۸ : نماز شام من و دوست خوش نشسته بهم

قصیده شماره ۱۰۹ : زهی پشت و پناه هر دو عالم

قصیده شماره ۱۱۰ : ز باده بده ساقیا زود دادم

قصیده شماره ۱۱۱ : نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم

قصیده شماره ۱۱۲ : درین لافگاه ار چه پیروز روزم

قصیده شماره ۱۱۳ : کی باشد کین قفس بپردازم

قصیده شماره ۱۱۴ : بخ بخ اگر این علم برافرازم

قصیده شماره ۱۱۵ : ای خدایی که به جز تو ملک العرش ندانم

قصیده شماره ۱۱۶ : قبله چون میخانه کردم پارسایی چون کنم

قصیده شماره ۱۱۷ : پسرا تا به کف عشوه ی عشق تو دریم

قصیده شماره ۱۱۸ : خیز تا از روی مستی بیخ هستی برکنیم

قصیده شماره ۱۱۹ : تا کی دم از علایق و طبع فلک زنیم

قصیده شماره ۱۲۰ : خیز تا خود ز عقل باز کنیم

قصیده شماره ۱۲۱ : گاه رزم آمد بیا تا عزم زی میدان کنیم

قصیده شماره ۱۲۲ : گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم

قصیده شماره ۱۲۳ : بر بساط کم زنان خود را بر آن مهتر نهیم

ن : 

قصیده شماره ۱۲۴ : عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن

قصیده شماره ۱۲۵ : ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن

قصیده شماره ۱۲۶ : الا یا خیمه ی گردان به گرد بیستون مسکن

قصیده شماره ۱۲۷ : پیش پریشان مکن از پی آشوب من

قصیده شماره ۱۲۸ : گر شراب دوست را در دست تو نبود ثمن

قصیده شماره ۱۲۹ : چون من و چون تو شد ای دوست چمن

قصیده شماره ۱۳۰ : دی ز دلتنگی زمانی طوف کردم در چمن

قصیده شماره ۱۳۱ : ای همیشه دل به حرص و آز کرده مرتهن

قصیده شماره ۱۳۲ : کرد نوروز چو بتخانه چمن

قصیده شماره ۱۳۳ : برگ بی برگی نداری لاف درویشی مزن

قصیده شماره ۱۳۴ : ای ز راه لطف و رحمت متصل با عقل و جان

قصیده شماره ۱۳۵ : بنه چوگان ز دست ای دل که گمشد گوی در میدان

قصیده شماره ۱۳۶ : ویحک ای پرده ی پرده در در ما نگران

قصیده شماره ۱۳۷ : چرخ نارد به حکم صدر دوران

قصیده شماره ۱۳۸ : دین را حرمیست در خراسان

قصیده شماره ۱۳۹ : ای سنایی ز آستان نتوان شدن بر آسمان

قصیده شماره ۱۴۰ : خجسته باد بهاری بهار ارسنجان

قصیده شماره ۱۴۱ : تا کی از یاران وصیت تخت و افسر داشتن

قصیده شماره ۱۴۲ : کار عاقل نیست در دل مهر دلبر داشتن

قصیده شماره ۱۴۳ : شرط مردان نیست در دل عشق جانان داشتن

قصیده شماره ۱۴۴ : دست اندر لام لا خواهم زدن

قصیده شماره ۱۴۵ : ای مسافر اندرین ره گام عاشق وار زن

قصیده شماره ۱۴۶ : ای یار مقامر دل پیش آی و دمی کم زن

قصیده شماره ۱۴۷ : چو مردان بشکن این زندان یکی آهنگ صحرا کن

قصیده شماره ۱۴۸ : رحل بگذار ای سنایی رطل مالامال کن

قصیده شماره ۱۴۹ : ای سنایی قدح دمادم کن

قصیده شماره ۱۵۰ : ای سنایی خویشتن را بی سر و سامان مکن

قصیده شماره ۱۵۱ : ای دل ار در بند عشقی عقل را تمکین مکن

قصیده شماره ۱۵۲ : ای منزه ذات تو “اما یقول الظالمون”

قصیده شماره ۱۵۳ : ایا از چنبر اسلام دایم برده سر بیرون

قصیده شماره ۱۵۴ : در میان کفر و دین بی اتفاق آن و این

قصیده شماره ۱۵۵ : ای گزیده مر تو را از خلق رب العالمین

قصیده شماره ۱۵۶ : هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمین

قصیده شماره ۱۵۷ : ای امین شاه و سلطان و امیر ملک و دین

قصیده شماره ۱۵۸ : تا سراپرده زد به علیین

قصیده شماره ۱۵۹ : بس که شنیدی صفت روم و چین

و : 

قصیده شماره ۱۶۰ : ای مقتدای اهل طریقت کلام تو

قصیده شماره ۱۶۱ : ای برده عقل ما اجل ناگهان تو

قصیده شماره ۱۶۲ : ای تماشاگاه جانها صورت زیبای تو

قصیده شماره ۱۶۳ : جهان پر درد می بینم دوا کو

قصیده شماره ۱۶۴ : ای سنایی عاشقی را درد باید درد کو

قصیده شماره ۱۶۵ : سر به سر دعویست مردا مرد معنی دار کو

قصیده شماره ۱۶۶ : راه دین پیداست لیکن صادق دیندار کو

قصیده شماره ۱۶۷ : دلی از خلق عالم بی غمی کو

قصیده شماره ۱۶۸ : جوینده ی جان آمده ای عقل زهی کو

ه : 

قصیده شماره ۱۶۹ : آمد هلال دلها ناگه پدید ناگه

قصیده شماره ۱۷۰ : در همه ملک ندید از همه ی مردان شاه

قصیده شماره ۱۷۱ : ای ایزدت را رحمت آفریده

قصیده شماره ۱۷۲ : ای دل غافل مباش خفته درین مرحله

ی : 

قصیده شماره ۱۷۳ : گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی

قصیده شماره ۱۷۴ : ایا بی حد و مانندی که بی مثلی و همتایی

قصیده شماره ۱۷۵ : ای ز عشق دین سوی بیت الحرام آورده رای

قصیده شماره ۱۷۶ : ای ز آواز و جمال تو جهان پر طربی

قصیده شماره ۱۷۷ : ایا مانده بی موجب هر مرادی

قصیده شماره ۱۷۸ : این چه بود ای جان که ناگه آتش اندر من زدی

قصیده شماره ۱۷۹ : ای پدیدار آمده همچون پری با دلبری

قصیده شماره ۱۸۰ : شیفته کرد مرا هندوکی همچو پری

قصیده شماره ۱۸۱ : گرد رخت صف زده لشکر دیو و پری

قصیده شماره ۱۸۲ : ای دل ار خواهی که یابی رستگاری آن سری

قصیده شماره ۱۸۳ : ای سنایی بی کله شو گرت باید سروری

قصیده شماره ۱۸۴ : با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری

قصیده شماره ۱۸۵ : دلا زین تیرگی زندان اگر روزی رها یابی

قصیده شماره ۱۸۶ : عشق تو بربود ز من مایه ی مایی و منی

قصیده شماره ۱۸۷ : ای سنایی چند لاف از خواجه و مهتر زنی

قصیده شماره ۱۸۸ : ای اصل تو ز خاک سیاه و تن از منی

قصیده شماره ۱۸۹ : مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی

قصیده شماره ۱۹۰ : بمیر ای حکیم از چنین زندگانی

قصیده شماره ۱۹۱ : تا کی این لاف در سخن رانی

قصیده شماره ۱۹۲ : شگفت آید مرا بر دل ازین زندان سلطانی

قصیده شماره ۱۹۳ : ای کس به سزا وصف تو ناکرده بیانی

قصیده شماره ۱۹۴ : از خانه برون رفتم من دوش به نادانی

قصیده شماره ۱۹۵ : زیر دام عشوه تا چند ای سنایی دم زنی

قصیده شماره ۱۹۶ : بیا تا اهل معنی را درین عالم به غم بینی

قصیده شماره ۱۹۷ : دلا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی

قصیده شماره ۱۹۸ : فضل یحیاست بر ضعیف و قوی

قصیده شماره ۱۹۹ : نه از اینجا نه از آنجا دل من برد مهی

قصیده شماره ۲۰۰ : چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی

قصیده شماره ۲۰۱ : ای بنده به درگاه من آنگاه برآیی

قصیده شماره ۲۰۲ : هستی به حقیقت ای سنایی

قصیده شماره ۲۰۳ : ای خواجه تو را در دل اگر هست صفایی

 

پایان اشعار این بخش

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *