قدسی مشهدی- غزل شماره 47
چو شخصِ سایه ندیده کسی هلاکِ مرا
سرشته‌اند به آب حیات، خاکِ مرا
مرا ز عشقْ غرض آهِ دردآلودست
مباش گو اثری آهِ دردناک مرا
جواب دعوی دشمن بس این که دامن دوست
گواهِ پاکی خود کرد، عشق پاک مرا
ز یاد کردن تیر تو می‌سپارم جان
چه جایِ زحمتِ پیکان بوَد هلاک مرا؟
منم به بزم سخن آن شراب روحانی
که خضر، آب بقا داده است تاک مرا
چو لاله پیرهنم بخیه برنمی‌دارد
رفو پذیر مدانید جیبِ چاک مرا
نگویم این که مرا برنیاورند افلاک
برآورند، ولی بعدِ مرگ، خاک مرا
امین پیرانی - حامد پیری
قدسی مشهدی- غزل شماره 59 شد بهار، از توبه کردن بایدم اکنون گذشت می‌رسد گل، چون توان از بادۀ گلگون گذشت؟ من که شمع محفل
قدسی مشهدی- غزل شماره 334 یاد باد آن کز گلی در سینه خاری داشتم بر سر مژگان ز خون دل بهاری داشتم وقتِ آن زلف
قدسی مشهدی- غزل شماره 350 از لعلِ لبت جز طمع خام ندارم دارم هوس کام، اگر کام ندارم دل را به خیال از تو تسلّی
نپیماید کسی راه حرم، گر من ز پا افتم 333 نداند سجدۀ بت، از برهمن گر جدا افتم به صد شمشیر، کوته کی شود دست