چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم

قدسی مشهدی- غزل شماره 408 کَمِ خمار بگیرد، اگر شراب شوم برآورد ره روزن، گر آفتاب شوم چگونه با دیگران بینمت، که عکس رخت اگر

قدسی مشهدی- غزل شماره 87 باغی که گلش بو ندهد، عشقِ مجازست تخمی که کسش برنخورد، اشک نیازست خواریّ و عزیزی به هم آمیخته در

قدسی مشهدی- غزل شماره 342 ز چاک سینه اشکم سر کند گر چشمِ تر بندم چه عقل است این که بر دیوانه در ویرانه در

قدسی مشهدی- غزل شماره 155 باز از مرغان دلم حرف سمندر می‌زند پیک آهم شعله جای نامه بر سر می‌زند با خیال روی شیرین هرکه