فرخی یزدی – رباعی شماره 283
از بس که چو سرو چمن آزاده منم
چون سایه ی سرو خاک افتاده منم
گر عیب نبود راستی پس از چیست
بی چیز و تهیدست و گدازاده منم
از بس که چو سرو چمن آزاده منم
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط