بی روی یار صبر میسر نمی شود

عبید زاکانی – غزل شماره 44

بی روی یار صبر میسر نمی شود

بی صورتش حباب مصور نمی شود

با او دمی وصال به صد لابه سالها

تقریر میکنیم و مقرر نمی شود

گفتم که بوسه ای بربایم ز لعل او

مشکل سعادتیست که باور نمی شود

جز آنکه سر ببازم و در پایش اوفتم

دستم به هیچ چاره ی دیگر نمی شود

افسرده دل کسی که ز زنجیر زلف او

دیوانه می نگردد و کافر نمی شود

عشقش حکایتیست که از دل نمی رود

وصفش فسانه ایست که باور نمی شود

تا بوی زلف یار نمی آورد صبا

از بوی او دماغ معطر نمی شود

ساقی بیار باده که هر لحظه عیش خوش

بی مطرب و پیاله و ساغر نم ‌شود

گفتی به صبر کار میسر شود عبید

تدبیر چیست جان برادر، نمی شود