لطف تو از حد برون حسن تو بی منتهاست

عبید زاکانی – غزل شماره 46 لعل نوشینش چو خندان میشود در جهان شکر فراوان میشود قد او هر گه که جولان میکند گوییا سرو

عبید زاکانی – غزل شماره 43 ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد جز آستانه ی او آشیانه نتوان کرد کسی که کعبه ی جان

عبید زاکانی – غزل شماره 83 قصد آن زلفین سرکش کرده ام خاطر از سودا مشوش کرده ام در ره عشقش میان جان و دل

عبید زاکانی – غزل شماره 89 بیش از این بد عهد و پیمانی مکن با سبکروحان گران جانی مکن زلف کافر کیش را برهم مزن