تا مهر توام در دل شوریده نشست

عبید زاکانی – رباعی شماره ۲۴ لب هر که بر آن لعل طربناک نهد پا بر سر نه کرسی افلاک نهد خورشید چو ماه پیش

عبید زاکانی – رباعی شماره ۵ دوران بقا بی می و ساقی حشو است بی زمزمه ی نای عراقی حشو است چندان که فذالک جهان

عبید زاکانی – رباعی شماره ۱   هر کس که سر زلف تو آورد به دست از غالیه فارغ شد و از مشگ برست عاقل

عبید زاکانی – رباعی شماره ۲۰ جان قصه ی آن ماه سخنگو گوید دل کام روان زان لب دلجو جوید گر عکس رخش بر چمن