درویش که می خورد به میری برسد

عبید زاکانی – رباعی شماره 6 دنیا نه مقام ماست نه جای نشست فرزانه در او خراب اولیتر و مست بر آتش غم ز باده

عبید زاکانی – رباعی شماره 7 امشب من و چنگیی و معشوقه ی چست بودیم به عیش و عهد کردیم درست ساقی ز بلور ناب

عبید زاکانی – رباعی شماره 12 هر چند بهشت صد کرامت دارد مرغ و می و حور سرو قامت دارد ساقی بده این باده ی

عبید زاکانی – رباعی شماره 26 زین گونه که این شمع روان می سوزد گویی ز فراق دوستان می سوزد گر گریه کنیم هر دو