طبیب اصفهانی – غزل شماره 62
کجا کسی غم شب های تار من دارد
به جز وفا، که سری در کنار من دارد؟
به این خوشم که تو را شرمسار من سازد
تحملی که دل بردبار من دارد
سزای دوستیم بین که هر کجا ستمی است
ذخیره از پی جان فگار من دارد
گذشت یار ز من سرگران و دانستم
که کار با من و با روزگار من دارد
چرا خموش نباشم چو بشنوی از من
شکایتی که دل بیقرار من دارد
مباد از تو خیالم به جز خیالت اگر
گذار در دل امیدوار من دارد
ز دود آه دل من طبیب معلوم است
که آتشی به کمین خار خار من دارد
امین پیرانی - حامد پیری
طبیب اصفهانی – غزل شماره 56 دل سوخت از شتاب و به دلبر نمی رسد این تشنه لب دریغ به کوثر نمیرسد اشگم به دیده
طبیب اصفهانی – غزل شماره 33 چو خنجر ستم آن ترک لشگری برداشت دلم ستمکشی و او ستمگری برداشت منم که روز ازل از من
طبیب اصفهانی – غزل شماره 63 جدا ز روی تو چشمم چو خونفشان گردد ز خون دل مژه ام شاخ ارغوان گردد گرفته ام به
طبیب اصفهانی – غزل شماره 141 یاد آر ای که فارغ، در محملی نشسته شکرانه ی فراغت از همرهان خسته چشم بد فلک بین کامشب