طبیب اصفهانی – غزل شماره 34
چون رحمتت فزاید بر عذرخواهی ای دوست
عذر گناه خواهم با بی‌گناهی ای دوست
خواندی در آستانت روزی گدای خویشم
زان روز ننگم آید از پادشاهی ای دوست
دریا همه گرفتم ساحل شود چه حاصل
اکنون که گشت ما را کشتی تباهی ای دوست
تابنده اختری کو، کز پرتوی درآرد
تاریک شام ما را از این سیاهی ای دوست
وقت است کز تو خواهم دادِ غرور حسنت
ترسم که مانع آید از دادخواهی ای دوست
بی‌تو طبیب خسته از بس فغان و زاری
آهش به مه رسیده اشکش به ماهی ای دوست
امین پیرانی - حامد پیری
طبیب اصفهانی – غزل شماره 133 خفتن نتوان درین گلستان از ناله ی شب نخفته مرغان ای شب نه غم منی خدا را تا چند
طبیب اصفهانی – غزل شماره 56 دل سوخت از شتاب و به دلبر نمی رسد این تشنه لب دریغ به کوثر نمیرسد اشگم به دیده
طبیب اصفهانی – غزل شماره 46 از تو چون هر نفسم بر فلک افغان نرسد که به دادم نرسی تا به لبم جان نرسد هر
طبیب اصفهانی – غزل شماره 130 دل می برد دل ای هوشمندان آن عقد دندان آن لعل خندان این با که گویم کآخر گرفتند تسبیحم