آن را که عشق بخت جوانی نمی دهد

صائب تبریزی- غزل شماره 4312

آن را که عشق بخت جوانی نمی دهد

از حادثات خطّ امانی نمی دهد

خاکسترش چو فاخته گویا نمی شود

هر کس که دل به سرو جوانی نمی دهد

خال تو در گرفتن دلهای بیقرار

فرصت به هیچ مور میانی نمی دهد

در هیچ بوسه نیست که آن لعل روح بخش

جانی نمی ستاند و جانی نمی دهد

رنگ شکسته کم ز زبان شکسته نیست

ما را چه شد که شرم زبانی نمی دهد

خواهد روان تشنۀ ما کار خویش کرد

از آب اگرچه خضر نشانی نمی دهد

با خون دل بساز که چرخ سیاه دل

بی خون به لاله سوخته نانی نمی دهد

چو طفل نوسوار، سپهر سبک رکاب

هرگز مرا به دست عنانی نمی دهد

تا همچو ماه نو نکنی قدّ خود دوتا

هرگز ترا فلک لب نانی نمی دهد

تا قدّ همچو تیر ترا نشکند سپهر

از قامت خمیده کمانی نمی دهد

صائب تهی است جیب و کنارش ز برگِ عیش

هر کس که دل به غنچه دهانی نمی دهد