صائب تبریزی- غزل شماره 4309
هر کس سخن به دشمن انصاف می دهد
در دست زنگی آینۀ صاف می دهد
همت نه بی دریغ زر و سیم دادن است
اهل کرم کسی است که انصاف می دهد
چون مور در خرابۀ دنیا چه سر کنم؟
جایم چو نقطه بر سر خود قاف می دهد
صائب چه بی دریغ ز کلکت سخن چکد
آب حیات را چه به اسراف می دهد