صائب تبریزی- غزل شماره 4280

در شوره زار دانه اگر سبز می شود

از چرخ بختِ اهل هنر سبز می شود

روزی که برف سرخ ببارد ز آسمان

بخت سیاه اهل هنر سبز می شود

گر از بهار سبز شود تخم سوخته

دل هم به سعی دیدۀ ترسبز می شود

نشو و نما ز زخم زبان است عشق را

اینجا نهال از آب تبر سبز می شود

از بخت تیرگی عرق سعی می برد

مژگان اگر ز دیدۀ تر سبز می شود

گر آب چشم دام کند سبز دانه را

تخم امید اهل نظر سبز می شود

از دل درین جهان طمع خرمی مدار

کاین دانه در زمین نظر سبز می شود

دلهای آرمیده ز زنگار ایمن است

کی از ستادن آب گهر سبز می شود؟

در سنگدل اثر نکند شعر آبدار

از ابر اگر چه کوه و کمر سبز می شود

تخم امید، سبز درین روزگار خشک

گر می شود به خون جگر سبز می شود

آلوده ام چنان که اگر خار خشک مغز

چسبد مرا به دامن تر، سبز می شود

خط دیر می دمد ز لب او، چنین بود

هر سبزه ای کز آب گهر سبز می شود

پیران هم از خضاب برومند می شود

برگ خزان رسیده اگر سبز می شود

شیرین نشد ز بخت سیه عیش تلخ من

در خاک هند اگر چه شکر سبز می شود

کی خون خورد ز سبزی اگر سفره اش تهی است؟

آن را که نان ز دیدۀ تر سبز می شود

دل چو سیاه گشت بشو از امید دست

تا ریشه خشک نیست شجر سبز می شود

این است اگر تغافل بیجای جوهری

از ایستادن آب گهر سبز می شود

صائب ز اشک تلخ، پر و بال طوطیان

از اشتیاق تنگ شکر سبز می شود