آزاده چون مسیح بر افلاک می رود

صائب تبریزی- غزل شماره 4248

آزاده چون مسیح بر افلاک می رود

این منزل از کسی است که چالاک می رود

بیدرد را چو مار گزد سایۀ کمند

عاشق به چشم حلقۀ فتراک می رود

در مشرب پیاله کشان نیست سرکشی

بر هر طرف که می کشیش تاک می رود

بخت سیاه صیقل ارباب بینش است

از سیر گلخن آینه ها پاک می رود

راه ستمگران ز خس و خار پاک نسیت

آتش همیشه بر سر خاشاک می رود

ما را نظر به جامه و دستار پاک نیست

اینجا سخن ز چشم و دل پاک می رود

بی پرده گردد آن که درد پردۀ کسان

نبّاش بی کفن به ته خاک می رود

صائب به خنده هر که درین باغ لب گشود

چون گل به خاک با دل صد چاک می رود