صائب تبریزی- غزل شماره 4233

توفیق درد و داغ به هر دل نمی دهند

این فیض را به هر دل غافل نمی دهند

بلبل گلوی خویش عبث پاره می کند

این شوخ دیدگان به سخن دل نمی دهند

آزادگان تلاش شهادت نمی کنند

تا خونبهای خویش به قاتل نمی دهند

از تلخی سؤال گروهی که واقفند

فرصت به لب گشودن سایل نمی دهند

دیوانگی است قفل درِ رزق را کلید

عاقل مشو که سنگ به عاقل نمی دهند