صائب تبریزی- غزل شماره 4217

اول ثنای عشق فصیحان ادا کنند

آری طعام را به نمک ابتدا کنند

نقش مراد طرح به اقبال می دهند

جمعی که تکیه گاه خود از بوریا کنند

ظاهر شود که خلق چه دارند در بساط

در کشوری که یوسف ما را بها کنند

زخم دهان شکوه نمایان نمی شود

مردم به قدر حاجت اگر اکتفا کنند

نتوان میان حسن و محبت دویی فکند

از هم چگونه شیر و شکر را جدا کنند؟

باشد بهْ از ملایمت مردم خسیس

اهل کرم درشتی اگر با گدا کنند

عالم حریف دشمنی ما نمی شود

ما را اگر به بیکسی ما رها کنند

صائب جماعتی که به معنی رسیده اند

تسخیر دل به یک سخن آشنا کنند