صائب تبریزی- غزل شماره 4145

این غافلان که جود فراموش کرده اند

آرایش وجود فراموش کرده اند

آه این چه غفلت است که پیران عهد ما

با قد خم سجود فراموش کرده اند

آن نور غیب را که جهان روشن است ازو

از غایت شهود فراموش کرده اند

از ما اثرمجوی که رندان پاکباز

عنقا صفت نمود فراموش کرده اند

جانها هوای عالم بالا نمی کنند

این شعله ها صعود فراموش کرده اند

آنها که کرده اند ز می توبه در بهار

کیفیت وجود فراموش کرده اند

یاد جماعتی ز عزیزان بخیر باد

کز ما به یادبود فراموش کرده اند

دست از طمع بشوی که در روزگار ما

مستان سخا و جود فراموش کرده اند

بیمایگان زیان کسان را ز سود خویش

از اشتیاق سود فراموش کرده اند

جمعی که از کفاف زیادت طلب کنند

آسانی وجود فراموش کرده اند

آسوده اند در جگر سنگ چون شرار

جمعی که از نمود فراموش کرده اند

صائب خمش نشین که درین عهد بلبلان

ز افسردگی سرود فراموش کرده اند