جمعی که هوش خود به می ناب داده اند

صائب تبریزی- غزل شماره 4134

جمعی که هوش خود به می ناب داده اند

خرمن به برق و خانه به سیلاب داده اند

در را به روی دولت بیدار بسته اند

آن غافلان که تن به شکرخواب داده اند

عشاق در بهشت برین وا نمی کنند

چشمی کز آفتاب رخت آب داده اند

یک قطره از محیط پر از شور اشک ماست

این بیقراریی که به سیماب داده اند

تا داده اند راه به دریا مرا چو سیل

بسیار گوشمال ز سیلاب داده اند

مشاطگان ز سرمۀ دنباله دار چشم

در دست مست تیغِ سیه تاب داده اند

چون آب شور تشنگی افزاست زخم او

تیغ ترا مگر به نمک آب داده اند؟

حق را ز غیر دل طلب آنها که می کنند

در عین کعبه پشت به محراب داده اند

عالم سیه به دیده اش از داغ کرده اند

تا یک قدح به لاله می ناب داده اند

صائب نظر به روی مسبب چسان کنند؟

جمعی که دل به عالم اسباب داده اند