صائب تبریزی- غزل شماره 4132

دلها که جا به زلف معنبر گرفته اند

بی انتظار دامن محشر گرفته اند

جمعی که برده اند سر خود به زیر بال

نُه بیضۀ فلک به ته پر گرفته اند

یک جا قرار دولت دنیا نمی کند

آب حیات را ز سکندر گرفته اند

پیش کسی دراز نسازند میکشان

دستی که چون سبو به ته سر گرفته اند

یکرنگ گل شده است ز بس عندلیب من

از بال من گلاب مکرر گرفته اند

چون مرغ پر بریده ز پروانه مانده است

تا نامۀ مرا ز کبوتر گرفته اند

چون شمع بارها ز سر خود گذشتگان

در زیر تیغ، زندگی از سر گرفته اند

ارباب درد از پی سامان اشک و آه

آتش ز سنگ و آب ز گوهر گرفته اند

صائب جماعتی که ز می دست شسته اند

ساغر ز دست ساقی کوثر گرفته اند