صائب تبریزی- غزل شماره 3957

ترا اگر به نیاز احتیاج خواهد بود

نیازمندی ما را رواج خواهد بود

به دردمندی من عاشقی نخواهی یافت

ترا به عاشق اگر احتیاج خواهد بود

لب عقیق تو گر این چنین شود شاداب

هزار تشنه جگر را علاج خواهد بود

کلاه گوشۀ عجزی که بشکنی اینجا

چوسر برآوردی از خاک، تاج خواهد بود

اگر به آب تو آمیخته است منت خشک

به کام تشنه لبان چون زجاج خواهد بود

شدم خراب که ایمن شوم، ندانستم

که گنج بهر خراج احتیاج خواهد بود

درین جهان چو ندارد رواج این زر قلب

در آن جهان چه سخن را رواج خواهد بود

ز رنگ و بوی جهان صاف کن چو شبنم دل

که سنگ راهِ تو این امتزاج خواهد بود

ز زال دهر چو مردان کناره کن صائب

اگر به حور ترا ازدواج خواهد بود