قد تو سرو چمن را پیاده می داند

صائب تبریزی- غزل شماره 3881

قد تو سرو چمن را پیاده می داند

رخ تو چهرۀ گل را گشاده می داند

کمان نرم ترا هر که چاشنی کرده است

کمان سختِ فلک را کباده می داند

بود تمام به میزان عقل، سنگِ کسی

که ناقصان را بر خود زیاده می داند

اگر به خاک برابر شود ز بیقدری

سخن سوار، فلک را پیاده می داند

به روی تلخ ز من هر که بگذرد صائب

دل رمیدۀ من جام باده می داند